Fado Das Mágoas - Ana Moura

As mágoas não me doem, não são mágoas

No plano da minh’alma já não moram

Se as águas se evaporam, não são águas

São etéreas lembranças do que foram

O pranto que então frágil não contive

Do cimo dos meus olhos se lançou

Que de tanto chorar não mais o tive

Nem a última das lágrimas me ficou

Não deitei fora as dores, mas hoje trago-as

À beira do meu ser de ti deserto

O que vês nos meus olhos não são mágoas

São apenas dum amor que não deu certo

Verdriet doet me geen pijn, het is geen spijt

In het plan van mijn ziel leven ze niet meer

Als het water verdampt, is het geen water

Het zijn etherische herinneringen aan wat was

Het huilen dat zo kwetsbaar was dat ik het niet kon bevatten

Vanuit mijn ooghoeken lanceerde het

Dat ik van zoveel huilen het niet meer had

Zelfs de laatste tranen bleven me niet bij

Ik heb de pijnen niet weggegooid, maar vandaag breng ik ze

Op de rand van mijn wezen, jij woestijn

Wat je in mijn ogen ziet, is geen verdriet

Ze zijn gewoon een liefde die niet is gelukt