Ao Poeta Perguntei - Ana Moura

Ao poeta perguntei

Como é que os versos assim aparecem

Disse-me só, eu cá não sei

São coisas que me acontecem

Sei que nos versos que fiz

Vivem motivos dos mais diversos

E também sei que sendo feliz

Não saberia fazer os versos

Oh!

meu amigo

Não penses que a poesia

É só a caligrafia num perfeito alinhamento

As rimas são, assim como o coração

Em que cada pulsação nos recorda sofrimento

E nos meus versos pode não haver medida

Mas o que há sempre, são coisas da própria vida

Fiz versos como faz dia

A luz do sol sempre ao nascer

Eu fiz os versos porque os fazia

Sem me lembrar dos fazer

Como a expressão e os jeitos

Que para cantar se vão dando à voz

Todos os versos andam já feitos

De brincadeira dentro de nós

Oh!

meu amigo

Assim amigo já vez que a poesia

Não é só caligrafia, são coisas do sentimento

Ik vroeg de dichter

Hoe de verzen zoals deze eruit zien

Vertelde me net, ik weet het niet

Dit zijn dingen die mij overkomen

Ik weet dat in de verzen die ik heb gemaakt

Ze leven om verschillende redenen

En ik weet ook dat gelukkig zijn

Ik zou niet weten hoe ik de verzen moet doen

Oh!

mijn vriend

Denk niet dat poëzie

Het is gewoon de kalligrafie in perfecte uitlijning

De rijmpjes zijn, net als het hart

Waar elke puls ons herinnert aan lijden

En in mijn verzen is er misschien geen maat

Maar wat zijn er toch altijd dingen uit het eigen leven

Ik maakte verzen zoals dag

Het licht van de zon, altijd bij zonsopgang

Ik heb de verzen gemaakt omdat ik ze heb gemaakt

Zonder eraan te denken om te doen

Hoe de uitdrukking en de manieren

Dat ze zich om te zingen aan de stem geven

Alle verzen zijn al klaar

Van binnen in ons spelen

Oh!

mijn vriend

Dus, vriend, sinds de poëzie

Het is niet alleen handschrift, het is dingen voelen