Águas Passadas - Ana Moura

Sei que os dias hão-de dar-me a paz que eu quero

Sei que as horas hão-de ser menos pesadas

E que as noites em secreto desespero

Hão-de ser recordações, águas passadas

Sei que tudo tem um fim, e o fim de tudo

É o tudo que me resta por viver

E o teu olhar inquieto, onde me iludo

É o desvio da minh’alma a se perder

Sei que sempre que te sei em outros braços

Há um punhal a atravessar todo o meu ser

Os meus olhos a alongarem-se num traço

São o espelho da minh’alma a não querer ver

Sei no entanto, que há uma luz no horizonte

Que antevejo, entre lágrimas resignadas

Que esta história, seja a história onde se conte

O que um dia em mim serão águas passadas

Ik weet dat de dagen me de rust zullen geven die ik wil

Ik weet dat de uren minder zwaar zullen zijn

En dat de nachten in geheime wanhoop

Het zullen herinneringen zijn, voorbij wateren

Ik weet dat alles een einde heeft, en het einde van alles

Het is alles wat ik nog heb om te leven

En je rusteloze blik, waar ik mezelf voor de gek houd

Het is de afwijking van mijn ziel om te verdwalen

Ik weet dat wanneer ik je in andere armen ken

Er loopt een dolk door mijn hele wezen

Mijn ogen strekken zich uit in een lijn

Ze zijn de spiegel van mijn ziel die ik niet wil zien

Ik weet echter dat er een licht aan de horizon is

Dat voorzie ik, tussen berustende tranen in

Moge dit verhaal het verhaal zijn waar het wordt verteld

Wat op een dag in mij water onder de brug zal zijn