Нить - Александр Закшевский

Однажды мы уходим навсегда,

Из дома, где звенело наше детство.

Нас манит путеводная звезда,

Лишь память рядом с сердцем, как наследство.

И некогда бывает позвонить,

Тем женщинам с проборами седыми.

Но с каждым днём всё тоньше эта нить,

Что нас незримо связывает с ними.

Припев:

Пусть вьюга не впервой гуляет за спиной,

Не оборвать бы только эту нить.

Нашёл себе покой у женщины другой,

Но маму мне никем-никем не заменить.

А циферблат считает спешно дни,

И отмеряет жизни километры.

И задувают поутру огни,

Шальные неприкаянные ветры.

В такой неугомонной суете,

Спешим, о матерях мы забывая.

Как будто бы блуждаем в темноте,

И только нить спасает нас у края.

Припев:

Пусть вьюга не впервой гуляет за спиной,

Не оборвать бы только эту нить.

Нашёл себе покой у женщины другой,

Но маму мне никем-никем не заменить.

Op een dag gaan we voor altijd weg

Van het huis waar onze jeugd klonk.

Een leidende ster wenkt ons,

Alleen de herinnering is naast het hart, als een erfenis.

En er is geen tijd om te bellen

Die vrouwen met grijze haarscheidingen.

Maar elke dag wordt deze draad dunner,

Wat ons onzichtbaar met hen verbindt.

Refrein:

Laat de sneeuwstorm niet voor de eerste keer achter je rug lopen,

Knip deze draad gewoon niet door.

Ik vond vrede met een andere vrouw,

Maar niemand kan mijn moeder vervangen.

En de wijzerplaat telt haastig de dagen,

En meet het leven in kilometers.

En de lichten waaien uit in de ochtend,

Gekke rusteloze wind.

In zo'n rusteloze drukte,

We haasten ons, we vergeten moeders.

Alsof we in het donker ronddwalen,

En alleen de draad redt ons aan de rand.

Refrein:

Laat de sneeuwstorm niet voor de eerste keer achter je rug lopen,

Knip deze draad gewoon niet door.

Ik vond vrede met een andere vrouw,

Maar niemand kan mijn moeder vervangen.