Я тебя люблю - Александр Новиков

Мы столкнулись раскаленные, как лето,

Как холодные с горячими ветра,

Будто в первый раз со мной случилось это,

Будто в первый раз случилось с ней вчера.

Мы бросали в море камни, и под градом тех камней

Громко нравилась она мне, тихо нравился я ей.

А когда кидаться в море стало нечем,

И закат янтарным вылился точь-в-точь,

Будто в первый раз с землёй случился вечер,

Будто в первый раз хотела выпасть ночь.

Но средь ночи зло и ясно разорвался телефон,

И она свечой погасла и сказала: «Это он».

Я тебя люблю — взвыл вдогонку ветер,

Волосы трепал, обнимал плечо,

Я тебя люблю больше всех на свете

Холодно, холодно, горячо.

И пролился горький хмель и дым в бокал мне,

Вместо чаек закружило вороньё,

И когда вокруг бросали в море камни,

Мне казалось, что кидаются в неё.

А ещё казалось будет почтальон искать меня,

И звонок в ночи разбудит и прошепчет: «Это я».

Я тебя люблю — взвыл вдогонку ветер,

Волосы трепал, обнимал плечо,

Я тебя люблю больше всех на свете

Холодно, холодно, горячо.

И осталось лето как с конверта марка,

Переклеивать по-новой ни к чему,

И давно уже не холодно, не жарко,

И давно уже ветра по одному.

Снова пары у причала и морская бирюза

Чтобы всё начать сначала камни вымыла назад.

Я тебя люблю — взвыл вдогонку ветер,

Волосы трепал, обнимал плечо,

Я тебя люблю больше всех на свете

Холодно, холодно, горячо.

We kwamen in botsing zo heet als de zomer

Als koude en hete winden,

Alsof me dit voor het eerst overkwam,

Alsof het haar gisteren voor het eerst overkwam.

We gooiden stenen in de zee, en onder de hagel van die stenen

Ik mocht haar luid, zij mij rustig.

En toen er niets meer in zee te gooien was,

En de amberkleurige zonsondergang stroomde precies hetzelfde uit,

Alsof voor het eerst de avond overkwam op aarde,

Alsof voor het eerst de nacht wilde uitvallen.

Maar midden in de nacht ontplofte de telefoon boos en duidelijk,

En ze ging naar buiten met een kaars en zei: "Dit is hij."

Ik hou van je - de wind huilde in achtervolging,

Hij wreef door zijn haar, omhelsde zijn schouder,

Ik hou meer van jou dan van wie dan ook ter wereld

Koud, koud, warm.

En bittere hop en rook stroomden in mijn glas,

In plaats van meeuwen wervelden kraaien

En toen er rondom stenen in de zee werden gegooid,

Het leek me dat ze zich op haar wierpen.

En het leek erop dat de postbode me zou zoeken,

En de oproep in de nacht zal je wakker maken en fluisteren: "Ik ben het."

Ik hou van je - de wind huilde in achtervolging,

Hij wreef door zijn haar, omhelsde zijn schouder,

Ik hou meer van jou dan van wie dan ook ter wereld

Koud, koud, warm.

En de zomer blijft achter als een postzegel uit een envelop,

Opnieuw lijmen op een nieuwe manier is nutteloos,

En lange tijd is het niet meer koud, niet heet,

En lange tijd zijn de winden één voor één geweest.

Wederom koppels bij de pier en zeeturkoois

Om helemaal opnieuw te beginnen, werden de stenen teruggespoeld.

Ik hou van je - de wind huilde in achtervolging,

Hij wreef door zijn haar, omhelsde zijn schouder,

Ik hou meer van jou dan van wie dan ook ter wereld

Koud, koud, warm.