Растанься с ней - Александр Новиков

Вот вошла она, и стихло все крикливое,

И зажегся словно в темени маяк.

Погрустневшая и чья-нибудь любимая,

Как когда-то много лет назад – моя.

Было жарко.

А в душе хрустел мороз еще –

Коль друг другу мы не первые уже.

И влепила мне губами с нежным прозвищем –

Клювом ласточки – занозу на душе.

Улыбнулась, и окончилась история.

Покружилась и ушла как тень из дня.

И остался с целым миром в прежней ссоре я,

Что когда-то перекрикивал меня.

– Расстанься с ней!.. – весь мир кричал-вопил.

Но я ее любил.

– Она грешна, ей места нет в раю!..

Но я ее люблю.

– Умерить пыл ее не хватит сил!..

Но я ее любил.

– А локоны совьют тебе петлю!..

Но я ее люблю.

Hier kwam ze binnen, en al het lawaai werd tot zwijgen gebracht,

En verlicht als een baken in de kruin van het hoofd.

Bedroefd en iemands favoriet

Zoals eens vele jaren geleden - de mijne.

Het was heet.

En in de ziel knarste de vorst nog steeds -

Kohl elkaar we zijn al niet de eersten.

En ze sloeg me met haar lippen met een zachte bijnaam -

Met een zwaluwsnavel - een splinter in de ziel.

Ze glimlachte en het verhaal eindigde.

Ze draaide zich om en vertrok als een schaduw van de dag.

En ik bleef met de hele wereld in de oude ruzie,

Dat schreeuwde me ooit uit.

- Maak het uit met haar! .. - de hele wereld schreeuwde en schreeuwde.

Maar ik hield van haar.

- Ze is een zondares, ze heeft geen plaats in het paradijs! ..

Maar ik houd van haar.

- Om haar vurigheid te matigen is niet genoeg kracht! ..

Maar ik hield van haar.

- En de krullen zullen een strop voor je maken! ..

Maar ik houd van haar.