Помнишь девочка? - Александр Новиков

Помнишь, девочка, гуляли мы в саду,

Я бессовестно нарвал букет из роз.

Дай бог памяти, в каком это году,

Я не чувствовал ладонями заноз.

Надрывались от погони сторожа,

И собаки не жалели в беге сил.

Я бежал, твоим букетом дорожа,

И, запутавшись, в заборах колесил.

Кровь хлестала из разодранной щеки,

А рубаха развалилась пополам.

Оставались чудом целы лепестки,

А штаны ползли бессовестно по швам.

Ты сидела на скамейке далеко

И считала в мыслях медленно до ста,

Я ж заборы перемахивал легко,

И версту сменяла новая верста.

Убежал я.

И собак перехитрил,

Завершая полуночный марафон.

А потом опять бежал, что было сил,

За тобой по темной улице вдогон.

Хохотали до упаду фонари.

Я в окно твое погасшее глазел.

Комары в меня вонзали волдыри,

А букет в руках бессовестно редел.

Мы столкнулись – видно, есть на свете бог.

И шарахнулись, как серые коты.

Помнишь, девочка, я веник приволок?

Это были твои первые цветы.

Я неважный вид имел как кавалер,

И язык во рту ворочался немой.

Надрывался в упоенье каждый нерв,

Но пора уже, пора было домой.

Но домой мы не добрались – вот беда,

Дружно рваную рубаху обвиня.

Затуманила рассудок резеда,

И букет ей вторил, запахом пьяня.

А потом качалась ночь на каблуках,

И кувшинки глупо путались в пруду.

Помнишь, девочка, занозы на руках?

Дай бог памяти, в каком это году...

Weet je nog, meisje, dat we in de tuin liepen,

Ik plukte schaamteloos een boeket rozen.

God zegene, welk jaar is dit?

Ik voelde geen splinters in mijn handpalmen.

Verscheurd uit de jacht van de wachter,

En de honden spaarden kosten noch moeite om te rennen.

Ik rende, koesterend je boeket,

En, verstrikt, reisde hij om de hekken heen.

Bloed gutste uit een gescheurde wang,

Het shirt viel in tweeën uit elkaar.

De bloembladen bleven wonderbaarlijk intact,

En de broek kroop schaamteloos door de naden.

Je zat ver weg op een bankje

En telde in mijn gedachten langzaam tot honderd,

Nou, ik sprong gemakkelijk over de hekken,

En een mijl werd vervangen door een nieuwe mijl.

Ik rende weg.

En was de honden te slim af

De middernachtmarathon afmaken

En toen rende hij weer, dat hij de kracht had,

Volg je door de donkere straat.

De lantaarns brulden van het lachen.

Ik staarde uit je gedoofde raam.

Muggen hebben me blaren gemaakt

En het boeket in zijn handen werd schaamteloos dunner.

We kwamen in botsing - het is duidelijk dat er een god in de wereld is.

En schrok weg als grijze katten.

Weet je nog, meisje, dat ik een bezem meebracht?

Dit waren je eerste bloemen.

Ik had een onbelangrijk uiterlijk als heer,

En de tong in de mond rolde stom.

Elke zenuw werd in vervoering gescheurd,

Maar het is tijd, het is tijd om naar huis te gaan.

Maar we kwamen niet thuis - dat is het probleem,

Een vriendelijk gescheurd overhemd krijgt de schuld.

Vertroebelde de geest van de reseda,

En het boeket weergalmde haar, dronken van de geur.

En toen schommelde de nacht op hakken,

En de waterlelies waren dwaas verward in de vijver.

Weet je nog, meisje, splinters aan je handen?

God zegene, welk jaar is dit...