Пускай ты выпита другим... - Александр Новиков

Пускай ты выпита другим,

Но мне осталось, мне осталось

Твоих волос стеклянный дым

И глаз осенняя усталость.

О возраст осени!

Он мне

Дороже юности и лета.

Ты стала нравиться вдвойне

Воображению поэта.

Я сердцем никогда не лгу,

И потому на голос чванства

Бестрепетно сказать могу,

Что я прощаюсь с хулиганством.

Пора расстаться с озорной

И непокорною отвагой.

Уж сердце напилось иной,

Кровь отрезвляющею брагой.

И мне в окошко постучал

Сентябрь багряной веткой ивы,

Чтоб я готов был и встречал

Его приход неприхотливый.

Теперь со многим я мирюсь

Без принужденья, без утраты.

Иною кажется мне Русь,

Иными — кладбища и хаты.

Прозрачно я смотрю вокруг

И вижу, там ли, здесь ли, где-то ль,

Что ты одна, сестра и друг,

Могла быть спутницей поэта.

Что я одной тебе бы мог,

Воспитываясь в постоянстве,

Пропеть о сумерках дорог

И уходящем хулиганстве.

Laat je dronken worden door anderen

Maar ik ben vertrokken, ik ben vertrokken

Je haar is glazige rook

En het oog is herfstvermoeidheid.

O, de herfst!

Hij vertelde me

Liever dan jeugd en zomer.

Je begon dubbel leuk te vinden

De verbeelding van de dichter.

Ik lieg nooit met mijn hart

En daarom, op de stem van branie

Ik kan gerust zeggen:

Dat ik afscheid neem van hooliganisme.

Het is tijd om afstand te doen van de ondeugende

En onhandelbare moed.

Het hart heeft al een ander gedronken,

Ontnuchterend bloed.

En hij klopte op mijn raam

September met een karmozijnrode wilgentak,

Zodat ik klaar was en ontmoette

Zijn komst is pretentieloos.

Nu verdraag ik veel

Geen dwang, geen verlies.

Rusland lijkt me anders,

Anderen zijn begraafplaatsen en hutten.

Transparant kijk ik om me heen

En ik kijk of het daar, hier, ergens is,

Dat je alleen bent, zus en vriend,

Zou de metgezel van een dichter kunnen zijn.

Dat ik alleen jou kon

Constant opgroeien

Zing over de schemering van de wegen

En uitgaand hooliganisme.