Вдоль по памяти - Александр Новиков

Вдоль по памяти бреду,

Вспоминаю все как было.

Девочка, в каком году

Называла меня милым?

Сладкий мой ночной улов, —

Но Амур прицелил мимо, —

Нашептал красивых слов,

Да забыл назвать любимой.

Лён её волос

Я вдыхал ладонями,

Блестки синих слез

Собирал в горсти.

И штормило плёс,

Тот, в котором тонем мы,

Из которого некуда грести.

И она ушла, как сон,

И пришла за ней другая.

Завертелось колесо,

Жаром тех же слов пугая.

И заноза, что вчера

Ночью вместо сердца ныла,

Поминала до утра

Ту, что называла милым.

На ветру холодном дрог

И с жарой несносной бился.

Слов красивых было впрок,

Что же я на них скупился?

Их теперь другой дарю,

Но в душе под сладким илом

Будто ими говорю

С той, что называла милым.

Langs het geheugendelirium,

Ik herinner me alles zoals het was.

Meisje, welk jaar?

Noem me schattig?

Mijn zoete nachtvangst, -

Maar Cupido mikte langs, -

Fluisterde mooie woorden

Ja, ik ben vergeten mijn favoriet te noemen.

Vlas van haar haar

Ik inhaleerde met mijn handpalmen,

Pailletten van blauwe tranen

Verzameld in handenvol.

En er was een storm

Degene waarin we verdrinken

Van waaruit er nergens te roeien is.

En ze vertrok als een droom

En er kwam nog een achter haar aan.

Het wiel is gedraaid

Beangstigend met de hitte van dezelfde woorden.

En een splinter die gisteren

'S Nachts, in plaats van een hart, deed het pijn,

Herinnerd tot de ochtend

Degene die je schattig noemde.

Op de koude wind

En hij vocht met ondraaglijke hitte.

Mooie woorden waren voor de toekomst

Waarom heb ik ze beknibbeld?

Nu geef ik ze nog een,

Maar in de ziel onder de zoete modder

Het is alsof ik tegen ze praat

Met degene die schattig noemde.