Развязать бы мой язык - Александр Новиков

Развязать бы мой язык,

Да завяжут руки.

Думал, в голос — вышло в крик

Под стальные звуки.

Думал, нет, не для меня

Каменные стены.

Думал, быстрого коня —

Конь обыкновенный.

У ворот пустых Троян —

Адская находка.

Думал, ветром буду пьян,

Оказалось — водкой.

И, пропившись в пух и прах,

Лихо расплатился

Самой лучшей из рубах —

Той, что я родился.

Не считал потом рубцов,

Да хватал их грудью.

Свечку жег от двух концов —

Думал, ярче будет.

Думал, нет, не до седин

Тянутся потери.

Думал — люди, верил им.

Оказалось — звери.

Думал — в плач, а вышло — в смех.

От испуга, верно.

Думал, к плахе после всех —

Оказался первым.

Наплевать, на ком теперь

Ты, моя рубаха.

В самой горькой из потерь —

Лишь минута страха.

Из груди — унылый стон

От смертельной скуки.

Думал — явь, а вышло — сон.

Вот такие штуки.

Maak mijn tong los

Laat ze hun handen vastbinden.

Ik dacht dat het een stem was - het bleek een kreet te zijn

Onder staal klinkt.

Ik dacht nee, niet voor mij

Stenen muren.

Ik dacht dat een snel paard...

Een gewoon paard.

Aan de poorten van lege Trojanen -

Hel vinden.

Ik dacht dat ik dronken zou zijn van de wind

Het bleek wodka te zijn.

En, dronken tot de negens,

beroemde afbetaald

De beste van de overhemden -

Degene die ik ben geboren.

Ik heb de littekens later niet geteld,

Ja, ik greep ze met mijn borst.

Brandde een kaars aan twee kanten -

Dacht dat het helderder zou zijn.

Ik dacht, nee, niet aan grijs haar

Verliezen blijven hangen.

Ik dacht mensen, ik geloofde ze.

Het bleken dieren te zijn.

Ik dacht - huilend, maar het bleek - lachend.

Van angst, juist.

Ik dacht toch, tot het blok -

Bleek de eerste te zijn.

Maakt niet uit wie er nu aan de beurt is

Jij bent mijn overhemd.

In de bitterste verliezen -

Even een moment van angst.

Uit de borst - een droevige kreun

Uit dodelijke verveling.

Ik dacht - realiteit, maar het bleek - een droom.

Hier zijn zulke dingen.