Присказка - Александр Новиков

В темных переулках, где

рассказывали сказки,

И в них очень верила

окрестная шпана,

Жизнь моя помчалася,

как с горочки салазки —

Вовремя не спрыгнул —

и случилась мне хана.

И приснилось мне в дыму

тюремного кошмара,

Будто я вернулся в эту

молодость мою.

А еще приснилась мне

моя гитара,

И с ней, по старой памяти,

я присказку пою.

«А как на улице одной

Жил да был один блатной:

Срок мотать и все — мотать —

Ах, век свободы не видать!

А как на улице одной

Жил да был один блатной.

Он — в тюрьму, и все — в тюрьму,

А кто блатнее не пойму".

Зря тогда красавица

состроила мне глазки —

Я им не поверил,

как не должен верить вор.

И она осталась навсегда

в далекой сказке,

Там, куда не пустит

заколюченый забор.

Там, где тополя

весной роняют перья,

Где я за ней бегом,

на вдохе их ловлю…

А потом проснусь и кованою дверью

Наотмашь захлопну

эту молодость мою.

«А как на улице одной

Жил да был один блатной —

Воровал — не воровал,

А потихоньку блатовал.

А как по улице одной

Шел за девушкой блатной,

Он — за ней, и я — за ней, —

А в этом деле я блатней".

А может так случится,

что и эту дверь откроют

И выведут в рубахе

цвета белого белей.

И опять по памяти

прогонят перед строем

Ряженых в парадное

белых тополей.

А дни замрут на стенах,

перечеркнуты крестами,

А в конце — квадратик из непрожитого дня.

Значит со свободой

поменялись мы местами,

Значит эта присказка будет

про меня.

In donkere steegjes waar

vertelde verhalen,

En ik geloofde echt in hen

buurt punks,

Mijn leven is gehaast

als een slee van een heuvel -

Niet op tijd weggesprongen -

en Khan is mij overkomen.

En ik droomde in rook

gevangenis nachtmerrie,

Het is alsof ik er weer in zit

mijn jeugd.

En ik heb ook gedroomd

mijn gitaar

En met haar, volgens oude herinnering,

Ik zing een spreekwoord.

“En hoe alleen op straat

Er woonde en er was één misdadiger:

De term en alles opwinden - opwinden -

Ah, het tijdperk van vrijheid is niet te zien!

Maar zoals alleen op straat

Er woonde en er was één misdadiger.

Hij zit in de gevangenis, en iedereen zit in de gevangenis,

En ik begrijp niet wie er meer flagrant is.”

Tevergeefs dan schoonheid

maakte me ogen

ik geloofde ze niet

hoe een dief niet moet geloven.

En ze bleef voor altijd

in een ver sprookje

Waar het je niet binnenlaat

prikkeldraad hek.

waar de populieren

veren vallen in de lente

Waar ren ik achter haar aan,

Ik vang ze op mijn adem...

En dan word ik wakker met een smeedijzeren deur

Ik sla het dicht

deze jeugd van mij.

“En hoe alleen op straat

Er woonde en er was een misdadiger -

Gestolen - niet gestolen,

En langzaam blafte.

En hoe langs de straat een

Ik volgde een dievenmeisje,

Hij staat achter haar, en ik achter haar, -

En in dit geval ben ik een misdadiger."

En misschien zal het gebeuren

dat deze deur zal worden geopend

En ze nemen je mee uit in een shirt

kleuren wit wit.

En weer uit het geheugen

voor de gelederen gereden

Mommers vooraan

witte populieren.

En de dagen zullen bevriezen op de muren,

doorgestreept met kruisjes

En aan het eind - een plein van een ongeleefde dag.

Dus met vrijheid

we zijn van plaats veranderd

Dus deze hint zal

over mij.