По улице жмуром несут Абрама... (Похороны Абрама) - Александр Новиков

По улице жмуром несут Абрама,

В тоске идет за ящиком семья,

Вдова кричит сильней чем пилорама,

И нет при нем ни денег, ни «рыжья».

Тоскливо покидая синагогу,

Завернутый в большую простыню,

Абрам лежит в сатин на босу ногу,

Руками налегая на мотню.

Его котлы уже примерил шурин,

И стрелки переводит втихаря,

А на людях божится, что в натуре

Не видел красивей богатыря.

Уже с утра в духах утюжат лепень,

Который был покойному пошит…

Евонный брат в Москве имеет степень,

Но не имеет надлежащий вид.

Пока процессия шагает,

На хате делится шмотье

И душу лабухи вынают,

И пьет халяву шнаранье.

На третий гвоздь, пока вдова рыдала

И швыркала заморский кокаин,

Назрела предпосылка для скандала —

Покойный подал голос из руин.

Состроилась, как есть немая сцена,

Со страху Хаим челюсть проглотил,

Сподобился лицом в олигофрена

И мочевой пузырь ослобонил.

В момент исчезло множество скорбящих,

Вдове вдруг стало сразу не смешно.

Она кричала: «Господа, забейте ящик,

За все уже уплачено давно!»

И сразу на совковые лопаты

Возник всеобщий спрос и дефицит.

Кидали землю, будто три зарплаты

За этот труд на каждого висит.

Идут шикарные поминки.

Родные мечут колбасу.

Покойный ежится в простынке

Перед дверями в Страшный суд.

Abram wordt over straat gedragen,

In angst gaat de familie achter de doos,

De weduwe schreeuwt harder dan de zagerij

En hij heeft geen geld, geen rood haar.

Helaas de synagoge verlaten,

gewikkeld in een groot vel,

Abram ligt in satijn op zijn blote voeten,

Handen leunend op de motna.

Zijn ketels zijn al gepast door de zwager,

En de pijlen verschuiven sluw,

En op mensen zweert hij dat in de natuur

Ik heb nog nooit een mooiere held gezien.

Al in de ochtend strijken ze de mal in de geesten,

Die aan de overledene werd genaaid ...

Evon broer in Moskou heeft een diploma,

Maar het heeft niet de juiste uitstraling.

Terwijl de processie marcheert

Kleding is verdeeld in de hut

En de ziel van de labukhs wordt eruit gehaald,

En hij drinkt gratis.

Op de derde nagel terwijl de weduwe huilde

En gooide overzeese cocaïne,

De voorwaarde voor een schandaal is rijp -

De overledene sprak vanuit de ruïnes.

Opgesteld als een stil podium

Met angst slikte Chaïm zijn kaak in,

Gestemd om onder ogen te zien in een oligofrenie

En de blaas verzwakte.

In een oogwenk verdwenen veel rouwenden,

De weduwe werd ineens niet grappig meer.

Ze schreeuwde: "Heren, vul de doos,

Alles is al lang betaald!”

En meteen op de schop

Er was een algemene vraag en schaarste.

Ze gooiden de aarde als drie salarissen

Voor dit werk hangt iedereen.

Er zijn prachtige herdenkingen.

Familieleden gooien worst.

De overledene ligt ineengedoken in een laken

Voor de deuren naar het Laatste Oordeel.