Письмо к женщине - Александр Новиков

Вы помните,

Вы всё, конечно, помните,

Как я стоял,

Приблизившись к стене,

Взволнованно ходили вы по комнате

И что-то резкое

В лицо бросали мне.

Вы говорили:

Нам пора расстаться,

Что вас измучила

Моя шальная жизнь,

Что вам пора за дело приниматься,

А мой удел —

Катиться дальше, вниз.

Любимая!

Меня вы не любили.

Не знали вы, что в сонмище людском

Я был, как лошадь, загнанная в мыле,

Пришпоренная смелым ездоком.

Любимая!

Меня вы не любили.

Не знали вы,

Что я в сплошном дыму,

В развороченном бурей быте

С того и мучаюсь, что не пойму —

Куда несет нас рок событий.

Лицом к лицу

Лица не увидать.

Большое видится на расстоянье.

Когда кипит морская гладь,

Корабль в плачевном состоянье.

Тогда и я,

Под дикий шум,

Но зрело знающий работу,

Спустился в корабельный трюм,

Чтоб не смотреть людскую рвоту.

Тот трюм был —

Русским кабаком.

И я склонился над стаканом,

Чтоб, не страдая ни о ком,

Себя сгубить

В угаре пьяном.

Простите мне…

Я знаю: вы не та —

Живете вы С серьезным, умным мужем;

Что не нужна вам наша маета,

И сам я вам

Ни капельки не нужен.

Живите так,

Как вас ведет звезда,

Под кущей обновленной сени.

С приветствием,

Вас помнящий всегда

Знакомый ваш

Сергей Есенин.

Любимая!

Меня вы не любили.

Не знали вы, что в сонмище людском

Я был, как лошадь, загнанная в мыле,

Пришпоренная смелым ездоком.

Любимая!

Меня вы не любили.

Weet je nog,

Natuurlijk onthoud je alles

Hoe ik stond

De muur naderen

Je liep opgewonden door de kamer

En iets scherps

Ze gooiden het in mijn gezicht.

Jij zei:

Het is tijd voor ons om uit elkaar te gaan

Wat kwelde je?

Mijn gekke leven

Dat het tijd is om aan de slag te gaan,

En mijn lot -

Rollen, naar beneden.

Schat!

Je hield niet van me.

Dat wist je niet tussen de mensenmassa

Ik was als een paard gedreven in zeep,

Aangespoord door een dappere ruiter.

Schat!

Je hield niet van me.

Je wist het niet

Dat ik in vaste rook ben,

In een leven verscheurd door een storm

Daarom lijd ik dat ik het niet begrijp -

Waar de rots der gebeurtenissen ons brengt.

Oog in oog

Geen gezichten te zien.

Grote dingen worden van een afstand gezien.

Als het zeeoppervlak kookt,

Het schip verkeert in een deplorabele staat.

Dan ik ook

Onder het wilde lawaai

Maar volwassen kennende het werk,

Ging naar beneden in het ruim van het schip,

Om niet te kijken naar menselijk braken.

Die greep was

Russische Kabak.

En ik boog me over het glas,

Zodat, zonder over wie dan ook te lijden,

vernietig jezelf

In een waanzinnige dronkenlap.

Vergeef me...

Ik weet het: jij bent niet degene -

U woont samen met een serieuze, slimme echtgenoot;

Dat je onze maeta niet nodig hebt,

En ik mezelf tegen jou

Niet een beetje nodig.

Leef zo

Hoe de ster je leidt

Onder de tabernakel van het vernieuwde baldakijn.

De groeten,

zal altijd aan jou denken

Je vriend

Sergej Yesenin.

Schat!

Je hield niet van me.

Dat wist je niet tussen de mensenmassa

Ik was als een paard gedreven in zeep,

Aangespoord door een dappere ruiter.

Schat!

Je hield niet van me.