Параходишко - Александр Новиков

Вот он, пароходишко бумажный,

Ходит он от берега ко дну

В луже, там, где дом многоэтажный,

Где она пройдёт перешагнув.

Флагом всполохнёт ей или дымом,

И гудит-дудит во все гудки,

А она опять нарочно мимо,

Прячется в кудряшки завитки.

Рвётся, будто пёс, порвав ошейник,

Голос осмелевший от темна,

Полночь, и мы терпим с ним крушенье

В луже, где распрыгалась она.

К трапу мне, и прямо на восходе

Прочь уплыть в далёкую страну

Надо бы, да только пароходик

Ходит вдаль от берега ко дну.

А потом, когда просохнут лужи,

И наступит зной, того гляди,

Станет он сухим листком ненужным

И на первом ветре улетит.

Близко ли, далёко ли, неважно,

Где никто его не узнаёт,

Белый пароходишко бумажный

Вдоль по борту с именем её.

Hier is het, een papierstomer,

Hij loopt van de kust naar de bodem

In een plas, waar het huis meerdere verdiepingen heeft,

Waar ze zal passeren door over te stappen.

Ze zal oplichten met een vlag of rook,

En zoemt, blaast op alle hoorns,

En ze ging weer doelbewust voorbij,

Verscholen in krullen.

Tranen als een hond, de halsband brekend,

Stem brutaler uit het donker,

Middernacht en we crashen met hem

In de plas waar ze sprong.

Naar de loopplank naar mij, en recht bij zonsopgang

Weg zeil weg naar een ver land

Het zou nodig zijn, maar alleen een stoomboot

Hij loopt ver van de kust naar de bodem.

En dan, als de plassen opdrogen,

En de hitte zal komen, kijk

Het wordt een droog blad overbodig

En bij de eerste wind zal het wegvliegen.

Of het nu dichtbij is, of het ver weg is, het maakt niet uit,

Waar niemand hem herkent

Witte papieren stoomboot

Langs het bord met haar naam.