Она - не моя... - Александр Новиков

Бокал все полней и полней,

А в стенке бокала я с ней отражаюсь.

Я с ней.

Она — не моя.

Она убежала от мужа.

Ушла, уползла, как змея.

Она положила себя,

Как битую карту, рубашкой помеченной вниз.

Она — не моя.

И ночь для нее на сегодня не больше, чем просто каприз.

Громко и неслаженно

Оркестрик про любовь проголосит.

Зачем она со мной — неважно.

Зачем я с ней — поди, спроси.

Про завтра не хочется знать.

Ей хочется сладкого — надо в него поиграть.

Она — не моя.

Ей надо вернуться назавтра, не зная, не помня, кто я.

А я не хочу потерять

И взять насовсем я ее не могу, не хочу.

Она — не моя.

А все-таки виснет рука и плывет у нее по плечу.

Громко и неслаженно

Оркестрик про любовь проголосит.

Зачем она со мной — неважно.

Зачем я с ней — поди, спроси.

1995 год

Het glas wordt voller en voller,

En in de wand van het glas word ik met haar weerspiegeld.

Ik ben met haar.

Ze is niet van mij.

Ze liep weg van haar man.

Weg, kroop weg als een slang.

Ze zette zichzelf

Als een kapotte kaart, met de beeldzijde naar beneden.

Ze is niet van mij.

En de nacht voor haar vandaag is niets meer dan een opwelling.

Luid en ongecoördineerd

Het orkest zingt over de liefde.

Waarom ze bij mij is, is niet belangrijk.

Waarom ben ik bij haar - ga je gang en vraag het.

Ik wil niets weten over morgen.

Ze wil iets zoets - ze moet ermee spelen.

Ze is niet van mij.

Ze moet morgen terugkomen, niet wetend, niet herinnerend wie ik ben.

En ik wil niet verliezen

En ik kan het niet voor altijd aannemen, ik wil het niet.

Ze is niet van mij.

En toch hangt en drijft een hand op haar schouder.

Luid en ongecoördineerd

Het orkest zingt over de liefde.

Waarom ze bij mij is, is niet belangrijk.

Waarom ben ik bij haar - ga je gang en vraag het.

1995