Наваждение - Александр Новиков

Она уходила рано,

Ей бусами были дни.

Она прикасалась к ранам

И заживали они.

Летала мечтой под купол,

Где разум всегда вдали,

Где ласковый вечер щупал

Ее через руки мои.

Дышала табачным тленьем,

Глазела луна в окне,

Считал ее наважденьем,

Что с неба послали мне.

И в ней полыхала топка

Из тысяч больших огнив.

В глаза целовала робко,

И слезы сушились в них.

А звезды, белее мела,

Неслись в хороводы дней,

Сама она петь не умела,

Но все подпевало ей.

И снадобьем той истомы –

Где было всего больней –

Мне правила переломы

И свихи души моей.

И с каждой победой новой

Летела меня целовать.

И было душе – пленово.

И было на все плевать –

Сражаться вслепую с тенью,

Иль небо искать на дне,

Мне с ласковым наважденьем,

Что выпало только мне.

Ze is vroeg vertrokken

Haar dagen waren kralen.

Ze raakte de wonden aan

En ze leefden.

Ik vloog een droom onder de koepel,

Waar de geest altijd weg is

Waar de zachte avond voelde

Haar door mijn handen.

Ik ademde tabaksverval,

De maan staarde in het raam

Beschouwde haar als een obsessie

Wat mij vanuit de hemel werd toegezonden.

En er brandde een oven in

Van duizenden grote branden.

Schuchter in de ogen gekust,

En de tranen droogden erin op.

En de sterren, witter dan krijt,

Gehaast in ronde dansen van dagen,

Zelf kon ze niet zingen,

Maar alles zong met haar mee.

En de drug van die loomheid -

Waar deed het het meeste pijn?

Ik regel fracturen

En de gekken van mijn ziel.

En bij elke nieuwe overwinning

Ze vloog om me te kussen.

En het was een gevangene van de ziel.

En het maakte niet uit -

Vecht blindelings met de schaduw

Of zoek de lucht onderaan,

Voor mij met liefdevolle obsessie,

Wat mij alleen is overkomen.