Капкан - Александр Новиков

Она проходила рядом,

Себе улыбалась мило.

А я стрелял в нее взглядом,

Но все выходило – мимо.

И был он похож на пулю,

На полный огня снаряд.

Но взгляд мой попал в другую

Несколько раз подряд.

К обрыву, вдоль самых кромок –

И вот, мы уже в полете.

Бывает удачным промах,

Которого вы не ждете.

Как будто «бенгальским» с бала

Сверкнул ее взгляд, крича,

И с первого раза попала.

И вот она, у плеча.

Та осень была колючей –

В ней золото не горело.

– Нам выпал красивый случай, –

Сказала она, как спела.

Прости и прощай.

Так надо.

И помни, других любя –

Я тоже стреляла взглядом

В другого, а не в тебя.

Босиком на ноже мысли пляшут кан-кан,

Задувают свечу.

Ее руки на шее моей – капкан,

Из которого – не хочу.

Ze kwam voorbij

Ze glimlachte lief naar zichzelf.

En ik wierp haar een blik toe,

Maar alles kwam uit - door.

En hij zag eruit als een kogel

Op een volledig vuurprojectiel.

Maar mijn blik viel in een andere

Meerdere keren achter elkaar.

Naar de klif, langs de randen -

En nu zijn we al in de vlucht.

Er is een gelukkige misser

Wat je niet verwacht.

Alsof "Bengaals" van de bal

Haar ogen flitsten, schreeuwend,

En raak het de eerste keer.

En hier is ze, bij de schouder.

Die herfst was stekelig -

Het heeft geen goud verbrand.

- We kregen een mooie kans, -

Zei ze terwijl ze zong.

Sorry en tot ziens.

Dus het is nodig.

En onthoud, van anderen houden -

ik staarde ook

In een ander, niet in jou.

Blootsvoets op een mes, gedachten dansen kan-kan,

Ze blazen de kaars uit.

Haar handen in mijn nek - een val,

Waarvan ik niet wil.