Горожанка - Александр Новиков

Аэропорт переполнен

И, в суете бесполезной слепа,

Очередь ходит, как волны,

И нас прижимает к друг другу толпа.

А женщина просто красива,

Просто кого-то пришла провожать,

К ней так и тянет нечистая сила,

Но мне уезжать, мне уезжать.

Она улыбается в такт, а мне так жалко,

Что снова колеса мои завертятся,

Красивая, просто так, горожанка,

С глазами из синего зеркальца.

Что толку в прощании длинном,

Раз поцелуй не слетает с руки,

Взвоют по-бабьи турбины,

И промахнутся Амуры-стрелки.

И всё же на профиле этом

Взгляд невозможно не удержать,

Но я невольник, невольник билета

И мне уезжать, мне уезжать.

Она улыбается в такт, а мне так жалко,

Что снова колеса мои завертятся,

Красивая, просто так, горожанка,

С глазами из синего зеркальца.

В раз первый и он же последний

Состроим смешные улыбки легко,

Ни слухов вокруг нет, ни сплетни,

И нет сожаленья, конечно, ни в ком.

Но зеркальцем синим освечен

Я стану в дороге себя ублажать,

А больше прикаяться нечем,

И мне уезжать, мне уезжать.

Она улыбается в такт, а мне так жалко,

Что снова колеса мои завертятся,

Красивая, просто так, горожанка,

С глазами из синего зеркальца.

Она улыбается в такт, а мне так жалко,

Что снова колеса мои завертятся,

Красивая, просто так, горожанка,

С глазами из синего зеркальца.

De luchthaven is vol

En, in de ijdelheid van nutteloze blind,

De wachtrij beweegt als golven

En de menigte drukt ons tegen elkaar aan.

En de vrouw is gewoon mooi

Ik kwam net iemand uitzwaaien

Een onreine kracht wordt naar haar toe getrokken,

Maar ik moet weg, ik moet weg.

Ze lacht op de maat, en het spijt me zo

Dat mijn wielen weer zullen draaien,

Zo mooi, stadsbewoner,

Met blauwe spiegelogen.

Wat is het nut van een lang afscheid,

Aangezien de kus niet uit de hand vliegt,

Turbines zullen huilen als een vrouw,

En Cupido-pijlen zullen missen.

En toch op dit profiel

De blik is onmogelijk niet vast te houden,

Maar ik ben een slaaf, kaartjesslaaf

En ik moet weg, ik moet weg.

Ze lacht op de maat, en het spijt me zo

Dat mijn wielen weer zullen draaien,

Zo mooi, stadsbewoner,

Met blauwe spiegelogen.

Eens de eerste en hij is de laatste

Laten we gemakkelijk grappige glimlachen bouwen,

Er zijn geen geruchten, geen roddels,

En er is geen spijt, natuurlijk, bij niemand.

Maar verlicht door een blauwe spiegel

Ik zal mezelf onderweg verwennen,

En er valt niets meer te bekeren,

En ik moet weg, ik moet weg.

Ze lacht op de maat, en het spijt me zo

Dat mijn wielen weer zullen draaien,

Zo mooi, stadsbewoner,

Met blauwe spiegelogen.

Ze lacht op de maat, en het spijt me zo

Dat mijn wielen weer zullen draaien,

Zo mooi, stadsbewoner,

Met blauwe spiegelogen.