Городской роман - Александр Новиков

Мы играем в городской роман

С белокудрой лахудрой,

У неё скрипмя скрипит диван,

И будильник душу режет утром.

Бросить бы, не больно-то роман заманчив,

Но что-то есть в них, в этих кукольных кудрях,

Шаркает, пиликает под рёбрами шарманщик,

Сладко так пиликает внутрях.

Врёт пластинка, перепачкана в вине,

Нерв последний надрывая,

И пальто моё распятое в стене

Ищет вешалка другая.

Голосом прокуренным погода ропщет,

Но хлопнуть дверью не поднимется рука,

Брось её, но жизнь её растопчет

Или в рог согнет наверняка.

Мы играем в городской роман

Так азартно и несладко,

И шарманщиков под рёбрами шалман

Голосит, хрипит, вопит на все повадки.

Милая, орёт будильник, уходить бы нужно,

Но миг побудь ещё глуха, раздета и слепа,

Да выгонят тебя с постылой службы,

Сквозь очередь не даст шмыгнуть толпа.

We spelen stedelijke romantiek

Met blondharige lakhudra,

Haar bank kraakt krakend,

En de wekker snijdt de ziel in de ochtend.

Stop ermee, het doet geen pijn, de roman is verleidelijk,

Maar er zit iets in, in deze poppenkrullen,

De orgeldraaier schuifelt, tjilpt onder de ribben,

Het is zo lief van binnen.

De plaat liegt, bevlekt met wijn,

Zenuw laatste tranen,

En mijn jas gekruisigd in de muur

Op zoek naar een andere hanger.

Het weer mompelt met een rokerige stem,

Maar een hand zal niet opstaan ​​om de deur dicht te slaan,

Gooi haar weg, maar het leven zal haar vertrappen

Of het zal zeker in een hoorn buigen.

We spelen stedelijke romantiek

Zo gepassioneerd en ongezoet

En orgeldraaiers onder de ribben van een shalman

Stemmen, piepen, schreeuwen bij elke gewoonte.

Schat, de wekker schreeuwt, je moet gaan,

Maar blijf even doof, naakt en blind,

Ja, ze zullen je uit de hatelijke dienst schoppen,

Het publiek laat zich niet door de rij glippen.