Годы молодые с забубенной славой... - Александр Новиков

Годы молодые с забубенной славой,

Отравил я сам вас горькою отравой.

Я не знаю: мой конец близок ли, далёк ли,

Были синие глаза, да теперь поблёкли.

Где ты, радость?

Темь и жуть, грустно и обидно.

В поле, что ли?

В кабаке?

Ничего не видно.

Руки вытяну — и вот слушаю на ощупь:

Едем… кони… сани… снег… проезжаем рощу.

«Эй, ямщик, неси вовсю!

Чай, рождён не слабым!

Душу вытрясти не жаль по таким ухабам».

А ямщик в ответ одно: «По такой метели

Очень страшно, чтоб в пути лошади вспотели».

«Ты, ямщик, я вижу, трус.

Это не с руки нам!»

Взял я кнут и ну стегать по лошажьим спинам.

Бью, а кони, как метель, снег разносят в хлопья.

Вдруг толчок… и из саней прямо на сугроб я.

Встал и вижу: что за чёрт — вместо бойкой тройки…

Забинтованный лежу на больничной койке.

И за место лошадей по дороге тряской

Бью я жёсткую кровать мокрою повязкой.

На лице часов в усы закрутились стрелки.

Наклонились надо мной сонные сиделки.

Наклонились и хрипят: «Эх ты, златоглавый,

Отравил ты сам себя горькою отравой.

Мы не знаем, твой конец близок ли, далёк ли, —

Синие твои глаза в кабаках промокли".

De jaren zijn jong met gehamerde glorie,

Ik heb je zelf vergiftigd met een bitter gif.

Ik weet niet of mijn einde dichtbij of ver weg is,

Er waren blauwe ogen, maar nu zijn ze vervaagd.

Waar ben je, vreugde?

Duisternis en horror, verdrietig en beledigend.

In het veld, toch?

In een kroeg?

Ik kan niets zien.

Ik zal mijn handen uitstrekken - en nu luister ik naar de aanraking:

We gaan ... paarden ... sleeën ... sneeuw ... we passeren een bos.

'Hé, koetsier, draag met man en macht!

Thee, geboren niet zwak!

Het is niet jammer om je ziel te schudden over zulke kuilen.”

En de koetsier antwoordde één ding: “In zo’n sneeuwstorm

Het is heel eng dat de paarden onderweg zweten.”

'Jij, koetsier, ik zie het, je bent een lafaard.

Dit is niet uit onze handen!”

Ik nam een ​​zweep en sloeg op de rug van de paarden.

Ik sla, en de paarden dragen, als een sneeuwstorm, de sneeuw in vlokken.

Plots een duw... en van de slee recht naar de sneeuwbank.

Ik stond op en zag: wat in godsnaam - in plaats van een stevige trojka ...

Ik ben verbonden in een ziekenhuisbed.

En voor de plaats van paarden langs de trillende weg

Ik sloeg het harde bed met een nat verband.

Op de wijzerplaat draaiden de wijzers in een snor.

Slaperige verpleegsters bogen zich over me heen.

Ze bogen zich voorover en piepten: "O, jij, goudkop,

Je hebt jezelf vergiftigd met bitter gif.

We weten niet of je einde dichtbij of ver weg is, -

Je blauwe ogen werden nat in de kroegen."