Фаэтон - Александр Новиков

Вот здесь на этой шумной площади

В давно ушедшие года

Ругались пьяные извозчики,

И улыбались господа.

Кивая гривами облезлыми,

Мелькая крупами коней,

Как докатились вы, болезные,

До современных «Жигулей».

Вас смяла жизнь неумолимая,

Жестокий бешеный прогресс,

Кому дорога ваша длинная

Пришлась как раз наперерез.

И с облучками антикварными

Вы оказались невпопад

Ни одиночными, ни парными

На километрах автострад.

Колёса хрупкие со спицами

Да не боялись мостовых,

Не знали, радоваться злиться ли

На жесты глупых постовых.

И в гонках, вам совсем не свойственных,

И даже в поисках гроша,

Всегда хранили вы спокойствие

И чинный шаг, и чинный шаг.

Вы золочёными каретами

Доступны были не для всех,

Не украшали вас портретами,

Тогда ещё считалось грех.

И лошадиною упряжкою,

Себе поблажки не прося,

Тащили ношу вашу тяжкую

На подогнувшихся осях.

Вы боевыми колесницами

Кому-то виделись во сне,

И люди с царственными лицами

Вас погоняли на войне.

Вы пролетали тройкой свадебной,

Кому-то счастье подарив,

Хрипели вы с невестой краденой,

Узду до боли закусив.

Менялись вы, менялись всадники,

Сменился камень на бетон,

И нынче в будни или в праздники

Уже не встретишь фаэтон.

Сбылось великое пророчество —

Вас грубо вытеснил мотор,

И всем теперь до боли хочется

Скакать на нём во весь опор.

Как просто стать музейной редкостью,

Однажды выбившись из сил,

И удивлять столетней ветхостью

За пять копеек, гран-мерси.

И что в музеях вы наплачете

Под взгляд зевающих повес,

Вы через сотню лет проскачете,

А «Мерседес» уйдёт под пресс.

Hier op dit lawaaierige plein

In de voorbije jaren

Dronken chauffeurs zwoeren

En de heren glimlachten.

Knikkende manen armoedig,

Kleine korrels van paarden,

Hoe ben je ziek geworden,

Naar het moderne Zhiguli.

Je werd verpletterd door een onverbiddelijk leven,

Brute woedende vooruitgang

Wie geeft er om je lange?

Kwam aan de overkant.

En met antieke velgen

Je was niet op je plaats

Noch singles, noch koppels

Op kilometers snelweg.

Wielen zijn kwetsbaar met spaken

Ja, ze waren niet bang voor de bruggen,

Wist niet of ik blij moest zijn of boos moest zijn

Op de gebaren van domme bewakers.

En in races die helemaal niet kenmerkend zijn voor jou,

En zelfs op zoek naar een cent,

Je bleef altijd rustig

En een waardige stap, en een waardige stap.

Jullie zijn vergulde koetsen

waren niet voor iedereen beschikbaar

Ze hebben je niet versierd met portretten,

Toen werd het nog als een zonde beschouwd.

En met een paardenteam,

Vraag jezelf niet om gunsten

Ze sleepten je zware last

Op gebogen assen.

Jullie zijn de strijdwagens

Iemand zag in een droom

En mensen met koninklijke gezichten

Je werd naar de oorlog gedreven.

Je vloog voorbij als een huwelijkstrojka,

Iemand geluk schenken

Je piepte met de gestolen bruid,

Bijten op het hoofdstel tot het punt van pijn.

Je bent veranderd, ruiters zijn veranderd,

Steen veranderd in beton

En nu doordeweeks of op feestdagen

Je zult de phaeton niet meer ontmoeten.

De grote profetie is uitgekomen

Je werd brutaal naar buiten geduwd door de motor,

En nu wil iedereen pijn doen

Spring er op volle snelheid op.

Hoe gemakkelijk het is om een ​​zeldzaamheid in een museum te worden,

Eenmaal uitgeput,

En verrassing met honderd jaar verval

Voor vijf kopeken, grote merci.

En wat ga je huilen in musea

Onder de blik van gapende hark,

Je zult over honderd jaar rijden,

En Mercedes zal onder druk komen te staan.