Бомба - Александр Новиков

Зеркалу холодному хотелось,

Чтобы ты вошла в него.

Ты в него гляделась и вертелась –

И во всем, и без всего.

И шептал, шептал тебе без лести

Голос твой в стекла квадрат –

Зеркалом побыть на этом месте

Каждый был бы очень рад.

Но кого-то, значит, ты любила,

И любви своей верна,

Мимо проплывала, проходила,

Но одна, всегда одна.

Чтоб потом у зеркала ночного

Разбирать в душе бардак,

Отраженье спрашивая снова:

Что же для него не так?

Ты знала, что ты бомба, точно –

Бомба,

Когда ты вырастала на пути.

Взрывала душу бомба в клочья –

Бомба.

И думал я: иди сюда, иди.

De koude spiegel gezocht

Voor jou om binnen te komen.

Je keek naar hem en draaide je om -

En in alles, en zonder alles.

En fluisterde, fluisterde tegen je zonder vleierij

Jouw stem in het glazen vierkant -

Wees een spiegel op deze plek

Iedereen zou heel blij zijn.

Maar iemand bedoelt dat je van hield

En trouw aan haar liefde

Voorbij, voorbij,

Maar alleen, altijd alleen.

Zodat later in de spiegel van de nacht

Ontmantel de puinhoop in de ziel,

Reflectie vraagt ​​opnieuw:

Wat is er mis met hem?

Je wist dat je de bom was, dat is zeker

Bom,

Toen je onderweg opgroeide

Een bom blies mijn ziel aan flarden -

Bom.

En ik dacht: kom hier, kom.