Белокурая - Александр Новиков

Я влюбился в эту девочку не сразу,

Потому, что был игрив не по годам.

А как понял, оторвать не в силах глаза,

Понял, не отдам,

Понял, не отдам.

Никому ее я не отдам.

Но время мечет и тасует злые карты,

И одна из них — «казенный дом» — моя.

Мы сидели с ней вдвоем за школьной партой,

А теперь — скамья.

А теперь — скамья.

Подо мной казенная скамья.

Припев:

Ах, девочка, прости,

Все б в жизни отдал я

За локон твой в горсти,

Белокурая.

Белокурая.

Белокурая.

И холодным долгим северным сиянием

Мне светило через ночь ее окно,

Чтобы я на дальнем расстояньи

Понял, все равно,

Понял, все равно,

Я вернусь когда-то все равно.

Припев:

Ах, девочка, прости,

Все б в жизни отдал я

За локон твой в горсти,

Белокурая.

Белокурая.

Белокурая.

Проигрыш

Ах, девочка, прости,

Все б в жизни отдал я

За локон твой в горсти,

Белокурая.

Белокурая.

Белокурая.

Белокурая.

Ik werd niet meteen verliefd op dit meisje,

Omdat hij speels was voorbij zijn jaren.

En zoals ik begrijp, kan ik mijn ogen niet afhouden,

Ik begrijp het, ik geef niet op

Ik begrijp het, ik geef niet op.

Ik zal het aan niemand geven.

Maar de tijd gooit en schudt slechte kaarten,

En een van hen - het "staatshuis" - is van mij.

We zaten samen met haar aan de schoolbank,

En nu de bank.

En nu de bank.

Onder mij staat een schatkist.

Refrein:

Oh meid het spijt me

Ik zou alles geven in mijn leven

Voor je krul in een handvol,

Blond.

Blond.

Blond.

En koud lang noorderlicht

Ik scheen door de nacht haar raam,

Zodat ik op afstand ben

Toch begrepen

Toch begrepen

Ik kom in ieder geval een keer terug.

Refrein:

Oh meid het spijt me

Ik zou alles geven in mijn leven

Voor je krul in een handvol,

Blond.

Blond.

Blond.

verliezen

Oh meid het spijt me

Ik zou alles geven in mijn leven

Voor je krul in een handvol,

Blond.

Blond.

Blond.

Blond.