Белый пароходик - Александр Новиков

Мы с ней так ждали белый пароходик,

Что режет море вдоль и поперек,

И он уже был к пирсу на подходе,

Когда подали черный «воронок».

Он дал гудок загадочный и зычный,

Поспешностью мне душу беленя,

И капитан с кокардой неприличной

Повез на север с ветерком меня.

А океану-морю

Легко и все равно:

Я паруса отспорю

Или пойду на дно.

А дальше под гитару и голяшку

Сбивал я годовщины-каблуки.

Мне выдали по статусу «тельняшку» —

Да больно уж полоски широки.

Положено по описи.

Все точно.

Носи, мол, на здоровье — все твое.

И только вот не выдали на почте

Письмишко просоленое ее.

А океану-морю

Легко и все равно:

Я паруса отспорю

Или пойду на дно.

Хрустел я от досады кулаками.

Заламывалась шапка набекрень.

Друг друга называли земляками —

Из разных городов и деревень.

Внушал себе до тошноты, до слез я,

Что матом поминать судьбу грешно.

И ждал письма.

Но почтальон не нес мне.

А я все ждал и думал — не дошло.

А океану-морю

Легко и все равно:

Я паруса отспорю

Или пойду на дно.

Вгонял в себя узоры черной тушью,

Закалывая все, чем дорожил.

И лишь сильней любил одну и ту ж я,

И, видимо, поэтому дожил.

И в час, когда терпенье на исходе,

Когда толпа бессонниц валит с ног,

Пришло письмишко — белый пароходик,

Что завтра в аккурат закончен срок.

We hebben zo lang gewacht op de witte stoomboot,

Wat snijdt de zee op en neer,

En hij was al op weg naar de pier,

Toen de zwarte "trechter" werd geserveerd.

Hij gaf een mysterieuze en luide piep,

Haast maakt mijn ziel wit,

En een kapitein met een onfatsoenlijke kokarde

Heeft me met een briesje naar het noorden gereden.

En de oceaan-zee

Makkelijk en toch:

Ik zal zeilen

Of ik ga naar de bodem.

En dan naar de gitaar en de schacht

Ik heb jubileumhakken omgegooid.

Ik kreeg de status van "vest" -

Ja, de strepen zijn te breed.

Toegewezen volgens de beschrijving.

Alles is nauwkeurig.

Draag, zeggen ze, voor je gezondheid - alles is van jou.

En alleen nu hebben ze het niet op de post gedaan

Haar gezouten brief.

En de oceaan-zee

Makkelijk en toch:

Ik zal zeilen

Of ik ga naar de bodem.

Ik balde mijn vuisten van ergernis.

De hoed was aan één kant gedraaid.

Ze noemden elkaar landgenoten -

Uit verschillende steden en dorpen.

Ik inspireerde mezelf tot misselijkheid, tot tranen ik,

Dat het een zonde is om het lot met obsceniteiten te herdenken.

En ik wachtte op een brief.

Maar de postbode bracht het niet naar mij.

En ik bleef wachten en denken - het kwam niet.

En de oceaan-zee

Makkelijk en toch:

Ik zal zeilen

Of ik ga naar de bodem.

Hij dreef patronen met zwarte inkt in zichzelf,

Alles doden waar je waarde aan hechtte.

En ik hield alleen meer van dezelfde,

En blijkbaar heeft hij het daarom overleefd.

En op het uur dat het geduld opraakt,

Wanneer de menigte van slapelozen neerslaat,

Er kwam een ​​brief - een witte stoomboot,

Dat morgen de deadline precies voorbij is.