Весенние сады - Александр Дюмин

Не сбылись детские мечты — летает в космосе другой.

На теле синие кресты.

Повенчан временем с бедой.

Вдали родимые края, страданием кончена любовь,

И слёз отчаяния не тая, воспоминанья хлынут вновь.

Прошла этапами судьба, но мог ли кто предположить,

Что первой старая тюрьма научит по-другому жить:

Забыть любимых и родных, себя в себе перебороть

Нарушить заповедь святых и душу выменять на плоть.

Припев:

Как вы бывали к нам добры, весной цветущие, сады.

От любопытных глаз людей скрывали нас в тени аллей.

Смех, слёзы, юности кураж.

Для духа водочки поддашь.

Стеной районом на район.

И я — влюблён.

Чего хотел, тому и быть: раскруткой вывернулся срок.

Не мог и мать похоронить, забился намертво, дружок.

Весной цветущей по садам его любовь пошла с другим,

А он, шатаясь по годам, никем не будет, уж, любим.

Не разольётся трель звонка, письмом никто не навестит.

Седого, но не старика, уже ничто не веселит.

С утра до вечера один.

Потерян, в прожитых годах.

Воспоминаний властелин он где-то там, в своих садах.

Kinderdromen zijn niet uitgekomen - een andere vliegt in de ruimte.

Op het lichaam staan ​​blauwe kruisjes.

Getrouwd met de tijd met ongeluk.

Ver weg geboorteland, lijden eindigde liefde,

En tranen van wanhoop smelten niet, herinneringen zullen weer overstromen.

Het lot ging in fasen voorbij, maar kon iemand raden?

Dat de oude gevangenis je als eerste leert hoe je anders kunt leven:

Vergeet dierbaren en familieleden, overwin jezelf in jezelf

Breek het gebod van de heiligen en ruil je ziel in voor vlees.

Refrein:

Wat ben je aardig voor ons geweest, bloeiende tuinen in de lente.

We waren verborgen voor de nieuwsgierige ogen van mensen in de schaduw van de steegjes.

Gelach, tranen, jeugd moed.

Geef toe aan de geest van wodka.

Ommuurde wijk naar wijk.

En ik ben verliefd.

Wat ik wilde worden, dat was de deadline.

Ik kon mijn moeder niet eens begraven, ik kroop stevig in elkaar, mijn vriend.

In de lente bloeiend in de tuinen, ging zijn liefde met een ander,

En hij, wankelend door de jaren heen, zal door niemand geliefd worden.

De triller van de bel zal niet morsen, niemand zal per brief langskomen.

Een grijsharige, maar geen oude man, is niet langer amusant.

Alleen van 's morgens tot' s avonds.

Verloren, in de afgelopen jaren.

Hij is de heer van de herinneringen ergens daarbuiten, in zijn tuinen.