Человек с гитарою - Александр Дюмин

Аромат черёмухи да сирень душистая,

Жёлтые подсолнухи, речка серебристая.

Тропкою заросшею, да дорогой старою

Шёл к себе на родину человек с гитарою.

За леском — околица, да церква заброшена,

Золотая рощица вся в стога покошена.

Деревенька русская, в тень берёз попавшая,

У него здесь — родина.

Здесь любовь угасшая.

В лагерях заснеженных да с гитарой ладною

Десять лет отмеренных жил с мечтой отрадною:

Возвратясь на родину, мать обнять любимую,

Дом покрасить краскою, жизнь начать счастливую.

Та мечта — вчерашняя, да и жизнь проехала.

А любовь, угасшая, в город переехала.

Мать здесь похоронена — веточка озябшая,

Встретит парня родина, да изба упавшая.

Аромат черёмухи да сирень душистая,

Жёлтые подсолнухи, речка серебристая.

Тропкою заросшею, да дорогой старою

Шёл к себе на родину человек с гитарою.

Aroma van vogelkers en geurige sering,

Gele zonnebloemen, zilverachtige rivier.

Overwoekerd pad, ja ouwe schat

Een man met een gitaar ging naar zijn vaderland.

Achter het bos is de buitenwijk, maar de kerk is verlaten,

Het gouden bos is allemaal gemaaid in hooibergen.

Russisch dorp, gevangen in de schaduw van berken,

Hij heeft hier een huis.

Hier vervaagt de liefde.

In besneeuwde kampen en met een gitaar in stemming

Tien afgemeten jaren leefden met een bevredigende droom:

Keer terug naar je vaderland, moeder knuffel je geliefde,

Verf het huis, begin een gelukkig leven.

Die droom is gisteren en het leven is voorbij.

En liefde, uitgedoofd, verhuisde naar de stad.

Moeder is hier begraven - een bevroren tak,

Het thuisland zal de man ontmoeten, maar de hut is gevallen.

Aroma van vogelkers en geurige sering,

Gele zonnebloemen, zilverachtige rivier.

Overwoekerd pad, ja ouwe schat

Een man met een gitaar ging naar zijn vaderland.