Отпусти меня - Александр Дюмин

Задыхаюсь без тебя, задыхаюсь я Как малец во сне шепчу, пропадаю я!

Помню милые глаза, отвести нельзя…

Что ты делаешь со мной, отпусти меня… отпусти меня…

Помню дикий наш прибой, волны россыпью,

Нам ласкал июньский дождь ноги босые!

Но стучится в окна осень унылая…

С первым ветром ты ушла, моя милая… моя милая …

Будоражит вновь меня закат!

Звёзды осыпаются под утро

Как же мне вернуть твой нежный взгляд!

Как же мне вернуть, хоть на минуту…

Полюбил, и до земли, льёт бродяга-дождь,

Город серый, мрачный мой, для меня пустой…

Ветер мысли рвёт мои, туча серая!

Куда ж тропа моя ведёт, угорелая… угорелая…

Ik stik zonder jou, ik stik als een kind in een droom fluister ik, ik ben verdwaald!

Ik herinner me schattige ogen, je kunt ze niet wegnemen ...

Wat doe je met me, laat me gaan... laat me gaan...

Ik herinner me onze wilde branding, losse golven,

De juniregen streelde onze blote voeten!

Maar de saaie herfst klopt op de ramen...

Met de eerste wind die je verliet, mijn liefste... mijn liefste...

Zonsondergang maakt me weer wakker!

De sterren vallen in de ochtend

Hoe kan ik je tedere blik terug krijgen!

Hoe kan ik terugkeren, zelfs voor een minuut ...

Ik werd verliefd, en op de grond stort de zwerverregen neer,

De stad is grijs, mijn somber, leeg voor mij ...

De wind van mijn gedachten scheurt, een grijze wolk!

Waar leidt mijn pad, gek... gek...