Арестантская - Александр Дюмин

Нас с тобою ведут под конвоем,

Подгоняет прикладом ВОХРа.

Нам, как зверь, вьюга зимняя воет.

Летом лица там ест мошкара.

Край родимый остался далёко

И не знаю — вернусь ли назад.

Затяни песню старую, Лёха,

Чтоб услышал притихший этап.

Пятьсот километров тайга.

В тайге этой дикие звери,

Машины не ходят сюда,

Бредут, спотыкаясь, олени.

А свобода лишь мыслями греет

Даже, если, рывок на побег.

Надышаться я ей не успею.

Пуля в спину закончит мой век.

Дом родимый остался далёко,

А для всех остальных мы — зэка.

Эх, рвани песню старую, Лёха,

А пусть услышит ещё раз тайга.

Я помню тот Ванинский порт

Jij en ik worden onder escorte geleid,

Hij duwt met de kolf van VOHR.

Voor ons, als een beest, huilt een wintersneeuwstorm.

In de zomer eten muggen daar gezichten.

Het geboorteland bleef ver weg

En ik weet niet of ik terug zal komen.

Draai het oude lied vast, Lyokha,

Om het verstilde podium te horen.

Vijfhonderd kilometer taiga.

In deze taiga zijn wilde dieren,

Auto's gaan hier niet heen

Herten strompelen mee.

En vrijheid verwarmt alleen maar gedachten

Zelfs als, een streepje om te ontsnappen.

Ik zal niet kunnen ademen.

Een kogel in de rug maakt een einde aan mijn leven.

Het dierbare huis was ver weg,

En voor alle anderen zijn we een gevangene.

Eh, scheur het oude lied, Lyokha,

En laat de taiga weer horen.

Ik herinner me die Vanino-poort