Прошлого больше не будет - Адаптация

Ничего не осталось — время бросать якоря в опустевших портах,

Зарываясь в спасительный снег, вновь наполняя себя

Завывающим ветром в остывающей мгле.

Если мне вдруг удастся вернуться, то врядли

я буду вам петь о войне.

Сыновья конъюнктуры, рядовые сектанты, домашние псы, —

Ваше место в хвосте.

Но мы ляжем костьми, —

И они будут сыты до скончания дней.

Я смотрел им в глаза и я видел искусственный блеск

их бенгальских огней.

На широких просторах бесконечной зимы

Я давно уже знаю, что нас ждёт там с тобой впереди.

И когда мы очнемся, навсегда позабыв нескончаемый бред, —

Прошлого больше не будет!

Пусть рассыплются напрочь ледяные дворцы нефтяных королей.

Пусть поют небеса, видя ложь их идей.

Захудалые люди безмятежно мертвы, —

Их, наверное, с детства учили тому, что они постоянно должны.

Ничего не осталось — нарисованный праздник подходит к концу.

Все мосты сожжены, мы отходим ко дну.

Непонятное время в несчастливой стране,

На закате кислотной культуры как в самом начале крутого пике,

На широких просторах бесконечной зимы,

Я давно уже знаю, что нас ждёт там с тобой впереди.

И когда мы очнемся, навсегда позабыв нескончаемый бред, —

Прошлого больше не будет!

Niets meer - tijd om te ankeren in lege havens,

Sneeuw graven, jezelf weer vullen

Huilende wind in de verkoelende duisternis.

Als het me ineens lukt om terug te keren, dan is het onwaarschijnlijk

Ik zal voor je zingen over de oorlog.

Zonen van conjunctuur, gewone sektariërs, gedomesticeerde honden, -

Jouw plaats is in de staart.

Maar we zullen gaan liggen met botten, -

En ze zullen gevoed worden tot het einde der dagen.

Ik keek in hun ogen en ik zag een kunstmatige schittering

hun sterretjes.

In de uitgestrekte eindeloze winter

Ik weet al lang wat ons daar met jou te wachten staat.

En als we wakker worden, voor altijd het eindeloze delirium vergeten, -

Het verleden zal niet meer zijn!

Laat de ijspaleizen van oliekoningen volledig instorten.

Laat de hemel zingen en de leugens van hun ideeën zien.

De louche mensen zijn vredig dood, -

Ze hebben waarschijnlijk van kinds af aan geleerd dat ze constant moeten.

Niets meer over - de geschilderde vakantie loopt op zijn einde.

Alle bruggen zijn verbrand, we zinken.

Een onbegrijpelijke tijd in een ongelukkig land,

Bij de zonsondergang van de zuurcultuur, zoals aan het begin van een steile piek,

In de uitgestrekte uitgestrekte eindeloze winter,

Ik weet al lang wat ons daar met jou te wachten staat.

En als we wakker worden, voor altijd het eindeloze delirium vergeten, -

Het verleden zal niet meer zijn!