Trutz Blanke Hans - Achim Reichel

Heut bin ich über Rungholt gefahren

Die Stadt ging unter vor sechshundert Jahren

Noch schlagen die Wellen da wild und empört

Wie damals, als sie die Marschen zerstört

Und die Maschine des Dampfers schütterte, stöhnte

Aus den Wassern rief es unheimlich und höhnte:

«Trutz, blanke Hans!»

Von der Nordsee, der Mordsee, vom Festland geschieden

Liegen die friesischen Inseln im Frieden

Und Zeugen weltenvernichtender Wut

Taucht Hallig auf Hallig aus fliehender Flut

Die Möwe zankt schon auf wachsenden Watten

Der Seehund sonnt sich auf sandigen Platten —

Trutz, blanke Hans!

Mitten im Ozean schläft bis zur Stunde

Ein Ungeheuer, tief auf dem Grunde

Sein Haupt ruht dicht vor Engelands Strand

Die Schwanzflosse spielt bei Brasiliens Sand

Es zieht, sechs Stunden, den Atem nach innen

Und treibt ihn, sechs Stunden, wieder von hinnen —

Trutz, blanke Hans!

Und auch einmal in jedem Jahrhundert entlassen

Die Kiemen gewaltige Wassermassen

Dann holt das Untier tiefer Atem ein

Und peitscht die Wellen und schläft wieder ein —

Viel tausend Menschen im Nordland ertrinken

Viel reiche Länder und Städte versinken —

Trutz, blanke Hans!

Rungholt ist reich und wird immer reicher —

Kein Korn mehr fasst selbst der größeste Speicher

Wie zur Blütezeit im alten Rom

Staut hier alltäglich der Menschenstrom

Die Sänften tragen Syrer und Mohren

Mit Goldblech und Flitter in Nasen und Ohren —

Trutz, blanke Hans!

Auf allen Märkten, auf allen Gassen

Lärmende Leute, betrunkene Massen!

Sie zieh’n am Abend hinaus auf den Deich:

«Wir trutzen dir, blanker Hans, Nordseeteich!»

Und wie sie drohend die Fäuste ballen

Zieht leis aus dem Schlamm der Krake die Krallen —

Trutz, blanke Hans!

Die Wasser ebben, die Vögel ruhen —

Der liebe Gott geht auf leisesten Schuhen —

Der Mond zieht am Himmel gelassen die Bahn

Belächelt der protzigen Rungholter Wahn!

Von Brasilien glänzt bis zu Norwegens Riffen

Das Meer wie schlafender Stahl, der geschliffen —

Trutz, blanke Hans!

Und überall Friede, im Meer, in den Landen

Plötzlich wie Ruf eines Raubtiers in Banden:

Das Scheusal wälzte sich, atmete tief

Und schloss die Augen wieder und schlief

Und rauschende, schwarze, langmähnige Wogen

Kommen wie rasende Rosse geflogen —

Trutz, blanke Hans!

Ein einziger Schrei — die Stadt ist versunken

Und Hunderttausende sind ertrunken —

Wo gestern noch Lärm und lustiger Tisch

Schwamm andern Tags der stumme Fisch!

Heut bin ich über Rungholt gefahren

Die Stadt ging unter vor sechshundert Jahren —

Trutz, blanke Hans?

Vandaag reed ik over Rungholt

De stad ging zeshonderd jaar geleden ten onder

De golven slaan nog steeds wild en woedend

Zoals toen ze de moerassen vernietigde

En de motor van de stoomboot schudde, kreunde

Uit het water riep het griezelig en bespotte:

"Trutz, blote handen!"

Gescheiden van de Noordzee, de Mordzee, van het vasteland

Zijn de Friese eilanden in vrede?

En getuigen van wereldvernietigende woede

Duik Hallig op Hallig vanaf het vluchtende tij

De meeuw kibbelt al over het groeiende wad

De zeehond koestert zich op zandplaten —

Opstandigheid, blote Hans!

Midden op de oceaan slaapt tot het uur

Een monster, diep van binnen

Zijn hoofd rust dicht bij de kust van Engeland

De staartvin speelt op het zand van Brazilië

Het trekt je adem zes uur lang naar binnen

En jaagt hem weer weg, zes uur -

Opstandigheid, blote Hans!

En ook eens in de eeuw ontslagen

De kieuwen enorme watermassa's

Dan haalt het beest diep adem

En slaat de golven en valt weer in slaap -

Vele duizenden mensen verdrinken in het noordelijke land

Veel rijke landen en steden zinken -

Opstandigheid, blote Hans!

Rungholt is rijk en wordt rijker -

Zelfs het grootste pakhuis kan geen graan meer vasthouden

Zoals in de hoogtijdagen van het oude Rome

De stroom mensen stapelt zich hier elke dag op

De nesten dragen Syriërs en Moren

Met bladgoud en klatergoud in neuzen en oren -

Opstandigheid, blote Hans!

Op alle markten, op alle straten

Luidruchtige mensen, dronken drukte!

's Avonds trekken ze de dijk op:

"We trotseren je, kale Hans, Noordzeevijver!"

En hoe ze dreigend hun vuisten balden

Trek voorzichtig de klauwen uit de modder van de octopus -

Opstandigheid, blote Hans!

Het water ebt, de vogels rusten -

De goede God loopt op de zachtste schoenen -

De maan beweegt rustig in de lucht

Glimlach om de opzichtige Rungholter-waan!

Van Brazilië schijnt tot de Noorse riffen

De zee als slapend staal wordt geslepen -

Opstandigheid, blote Hans!

En overal vrede, in de zee, in het land

Plotseling als de roep van een roofdier in bendes:

Het beest rolde, diep ademhalend

En sloot zijn ogen weer en sliep

En ruisende, zwarte golven met lange manen

Kom vliegen als gekke rossen-

Opstandigheid, blote Hans!

Een enkele kreet - de stad is gezonken

En honderdduizenden zijn verdronken -

Waar gisteren nog lawaai was en een gezellige tafel

Een andere dag zwom de domme vis!

Vandaag reed ik over Rungholt

De stad is zeshonderd jaar geleden omgekomen -

Trutz, blote Hans?