Der Fischer - Achim Reichel

Das Wasser rauscht', das Wasser schwoll

Ein Fischer saß daran

Sah nach dem Angel ruhevoll

Kühl bis ans Herz hinan

Und wie er sitzt und wie er lauscht

Teilt sich die Flut empor

Aus dem bewegten Wasser rauscht

Ein feuchtes Weib hervor!

Sie sang zu ihm, sie sprach zu ihm:

«Was lockst du meine Brut

Mit Menschenwitz und Menschenlist

Hinauf in Todesglut?

Ach, wüsstest du, wie’s Fischlein ist

So wohlig auf dem Grund

Du stiegst herunter, wie du bist

Und würdest erst gesund!

Labt sich die liebe Sonne nicht

Der Mond sich nicht im Meer?

Kehrt wellenatmend ihr Gesicht

Nicht doppelt schöner her?

Lockt dich der tiefe Himmel nicht

Das feuchtverklärte Blau?

Lockt dich dein eigen Angesicht

Nicht her in ew’gen Tau?"

Das Wasser rauscht', das Wasser schwoll

Netzt' ihm den nackten Fuß -

Sein Herz wuchs ihm so sehnsuchtsvoll

Wie bei der Liebsten Gruß!

Sie sprach zu ihm, sie sang zu ihm —

Da war’s um ihn gescheh’n —

Halb zog sie ihn, halb sank er hin

Und ward nicht mehr geseh’n!

Het water brulde, het water zwol op

Er zat een visser bij

Rustig naar de hengel gekeken

Koud naar het hart

En hoe hij zit en hoe hij luistert

Het tij brak

Uit het stromende water rennen

Een natte vrouw eruit!

Ze zong voor hem, ze sprak tot hem:

"Waarom lok je mijn kroost?"

Met menselijke humor en menselijke sluwheid

Tot de doodshitte?

Oh, als je wist hoe het is, kleine vis

Zo comfortabel op de grond

Je bent neergedaald zoals je bent

En jij zou eerst beter worden!

Verfrist de lieve zon zichzelf niet?

De maan niet in de zee?

Draait haar gezicht, ademt golven

Is het niet twee keer zo leuk?

Verlokt de deep sky je niet?

Het natte getransformeerde blauw?

Je eigen gezicht lokt je

Niet hier in de eeuwige dauw?"

Het water brulde, het water zwol op

zijn blote voeten nat maken -

Zijn hart groeide zo verlangend

Zoals met dierbaren groeten!

Ze sprak met hem, ze zong voor hem -

Toen overkwam hem het -

Ze trok hem half, half zonk hem

En niet meer gezien!