Lars Jessen - Achim Reichel

Lars Jessen, der ist vor siebzehn Jahr’n

Mit der «Anne Kathrin» nach Rio gefahr’n —

Die «Anne Kathrin» ist nie wiedergekommen

Aber es weiß ganz Westerland

Wie er sein Ende genommen!

Denn sein Bruder Jan ist in jenen Wochen

Mit dem Heringslogger in See gestochen

Der Fisch zog in grossmächtigen Schar’n

Dass die Wasser auf Meilen graugewölkt

Von den wandernden Zügen war’n!

Und es war ein Tag bei den Borkumer Bänken

An den wird Jan Jessen sein Lebtag denken!

Sie konnten den richtigen Kurs kaum halten

Denn die See ging hoch und der Wind sprang um

Dass die Segel in Fetzen knallten!

Und auf einmal sah’n sie, Gott soll uns bewahr’n!

Piel gegen den Sturm einen Segler fahr’n —

Kein Mann an Deck und keiner am Steuer

Und oben brannten auf Mast und Rah

Fahle, flimmernde Feuer!

Und als sie noch starr vor Entsetzen standen

Kam: «Schiff ahoi!»

über Gischt und Branden

Und noch einmal, dicht im Vorüberschießen

Eine Stimme, nicht wie aus Menschenmund:

«Jan Jessen, ich soll dich grüssen!»

Dann war es weg.

Wie Luft zerfloßen!

Was war das?

Seespuk?

Teufelspossen?

Jan Jessen war still.

Er brauchte nicht fragen —

Er wusste: Mein Bruder Lars ist tot

Und er lässt es mir sagen!

Und wie er zu Haus' an Land gestiegen

Und will in den Sandweg zum Dorfe biegen

Ist Lars Jessens Weib ihm entgegengekommen

Und hat ein schwarzes Trauertuch

Über die Schultern genommen!

Und sie sagte: «Jan, ich hab' ihn geseh’n!

Meine Uhr blieb in der Küche steh’n

Und als ich hinging, sie anzuticken

Da war mir auf einmal so seltsam kalt

Als stünd' mir einer im Rücken!

Ich sah mich um, er stand auf der Schwelle —

Stand zwischen Dunkel und Feuerhelle!

Er hat kein einziges Wort gesprochen

Und das Wasser floß ihm aus Bart und Haar —

Seine Augen war’n gebrochen!

Ich stand und hörte die Wassertropfen

Tapp, tapp, auf Diele und Schwelle klopfen

Und als ich stammelnd das Wort gefunden:

«Gott sei deiner Seele gnädig, Mann!»

Da war er verschwunden!"

Lars Jessen, der ist vor siebzehn Jahr’n

Mit der «Anne Kathrin» nach Rio gefahr’n —

Die «Anne Kathrin» ist nie wiedergekommen

Aber es weiß ganz Westerland

Wie er sein Ende genommen!

Lars Jessen, hij was zeventien jaar geleden

Ging naar Rio met de "Anne Kathrin" -

"Anne Kathrin" kwam nooit meer terug

Maar heel Westerland weet het

Hoe hij aan zijn einde kwam!

Omdat zijn broer Jan in die weken zit

Vaar uit met de haringlogger

De vissen bewogen in machtige zwermen

Dat de wateren mijlenver grijs bewolkt zijn

Van de dwalende treinen war'n!

En het was een dagje bij de Borkumse banken

Jan Jessen zal hem de rest van zijn leven herinneren!

Ze konden nauwelijks de juiste koers aanhouden

Want de zee steeg en de wind veranderde

Dat de zeilen aan flarden sloegen!

En plotseling zagen ze: God zou ons moeten beschermen!

Speel tegen de storm, bestuur een matroos -

Geen man aan dek en niemand aan het stuur

En boven verbrand op mast en erf

Bleke flikkerende vuren!

En toen ze nog verstijfd van afschuw stonden

Kwam: "Schip ahoi!"

over spray en vuur

En nogmaals, dicht bij het schietverleden

Een stem, niet als uit een menselijke mond:

"Jan Jessen, ik zal je gedag zeggen!"

Toen was het weg.

Opgelost als lucht!

Wat was dat?

zee achtervolgd?

duivelse capriolen?

Jan Jessen zweeg.

Hij hoefde niet te vragen...

Hij wist: mijn broer Lars is dood

En hij laat het me vertellen!

En hoe hij thuis aan wal ging

En wil het zandpad naar het dorp inslaan

Heeft de vrouw van Lars Jessen hem ontmoet?

En heeft een zwarte rouwdoek

over de schouders genomen!

En ze zei: “Jan, ik heb hem gezien!

Mijn horloge stopte in de keuken

En toen ik ze ging afvinken

Opeens voelde ik me zo vreemd koud

Alsof er iemand achter me stond!

Ik keek om me heen, hij stond op de drempel -

Stond tussen duisternis en licht van vuur!

Hij zei geen enkel woord

En het water stroomde uit zijn baard en haar -

Zijn ogen waren gebroken!

Ik stond en hoorde de waterdruppels

Tik, tik, klop op de vloerplaat en drempel

En toen ik het woord stamelen vond:

"God, heb medelijden met je ziel, man!"

Toen was hij weg!"

Lars Jessen, hij was zeventien jaar geleden

Ging naar Rio met de "Anne Kathrin" -

"Anne Kathrin" kwam nooit meer terug

Maar heel Westerland weet het

Hoe hij aan zijn einde kwam!