Rentrer Chez Moi - Abd Al Malik

Le soleil se termine au loin, embrase les tours

Je marche seul comme ceux que n’embrasse plus l’amour

Les rues sont larges pavées d’love, mes souvenirs d’enfance

Et les murs noircis d’jaune pisse, triste adolescence

Bien qu’il fasse depuis peu nuit, c’est comme si le jour n’se levait jamais

vraiment ici

Rêves collectifs, argent sale, femmes, voitures

Tu m'étonnes, que ma vie ne soit pas faite sans rature

Je m’suis longtemps demandé c’qu’il y avait au-delà des immeubles

Cette question creuse un trou que souvent le vide meuble

Mais bref j’ai vu la suite, comme la terre promise

Et une vie moins digne ne pourrait être admise

J’recrache comme l’herbe l’air d’hiver

Du haut d’ma dégaine faite pour les faits divers

Le bus arrive que j’prends comme tout le monde

J’voudrais bien avoir d’la thune comme tant d’monde

Je veux…

Je veux rentrer chez moi

Laissez-moi simplement rentrer chez moi

Juste rentrer chez moi

Laissez-moi, juste rentrer chez moi

Laissez-moi simplement rentrer chez moi

Je veux juste, juste rentrer chez moi

Laissez-moi simplement rentrer chez moi

Laissez-moi, juste rentrer chez moi

Laissez-moi simplement rentrer chez moi

Nos visages sont tous différents et tous anonymes

Pourtant, c’est la même mélancolie que l’on décline

Tous, à l’ombre de nos tracas quotidiens

Probablement tous moins proches du tout que du rien

Ma mère hausserait les épaules et m’dirait

«C'est comme ça.

Que veux-tu?

n’est-ce pas ici qu’on a porté nos pas?»

Une vieille dame «Madame, est-ce que vous voulez vous asseoir?»

Elle saisit fort son sac à main et fait semblant de n’pas m’voir

Mon indifférence, sa peur, réglées sur le même conditionnement

Parce que c’est comme ça qu’on vit, depuis tellement longtemps

On s’croise, on s’toise c’est rare qu’on échange

Ce genre de situations fait qu’des fois on y pense

Mais ça c’est au mieux, au pire on s’embrouille

Face à l’autre dans c’monde on a la trouille

Beaucoup rêvent d'être riches et célèbres

Comme si à part ça tout était funèbre

Je veux rentrer chez moi

Laissez-moi simplement rentrer chez moi

Juste rentrer chez moi

Laissez-moi, juste rentrer chez moi

Laissez-moi simplement rentrer chez moi

Je veux juste, juste rentrer chez moi

Laissez-moi simplement rentrer chez moi

Je veux juste, juste rentrer chez moi

Laissez-moi simplement rentrer chez moi

Et quand j’veux descendre les contrôleurs montent

A peine ils m’voient ils s’braquent comme si j’fraude il s’trompent

J’prends mon ticket, j’leur jette à la gueule

Et j’enfonce ma tête, dans mon veston, laissez-moi m’en aller, je marche seul

Les lumières de la ville quand les soirs d’hiver elles s’allument

C’est tellement agréable, j’avance mais je rêve de recul

Au bout d’mon bras gauche y’a mon sac de sport

Faut dire qu’j’en ai fait contraint quand j'étais dehors

Dans l’sac quelques habits propres et quelques bricoles

Le genre de trucs qui valent rien ici là-bas d’l’or

J’pourrais m’sauver, courir puis disparaître

Après sûrement un avis d’recherche les pleurs de ma mère

Alors ça sert à rien, j’aurais dû y penser avant d'être un vaurien

J’y suis presque, triste, je vois déjà chez moi d’loin

Devant les portes immenses infinies du pénitencier

Bienvenue dans l’abîme de nos destinées

Je veux rentrer chez moi

Laissez-moi simplement rentrer chez moi

Juste rentrer chez moi

Je veux juste, juste, juste rentrer chez moi

Laissez-moi simplement rentrer chez moi

Je veux juste, juste, juste rentrer chez moi

Laissez-moi simplement rentrer chez moi

Je veux juste, juste, juste rentrer chez moi

Laissez-moi simplement rentrer chez moi

Je veux juste, juste, juste rentrer chez moi

Laissez-moi simplement rentrer chez moi

Je veux juste, juste, juste rentrer chez moi

Laissez-moi simplement rentrer chez moi

Je veux juste, juste, juste rentrer chez moi

Laissez-moi s’il vous plaît rentrer chez moi

De zon eindigt in de verte, zet de torens in vuur en vlam

Ik loop alleen zoals degenen die niet langer door liefde worden gekust

De straten zijn breed geplaveid met liefde, mijn jeugdherinneringen

En de muren zwart van pisgele, trieste adolescentie

Ook al is het al een tijdje donker, het is alsof de dag nooit aanbreekt

echt hier

Collectieve dromen, vies geld, vrouwen, auto's

Je verbaast me, dat mijn leven niet is gemaakt zonder te wissen

Ik heb me lange tijd afgevraagd wat er buiten de gebouwen was

Deze vraag graaft een gat dat vaak de lege meubels zijn

Maar hoe dan ook, ik zag het vervolg, zoals het beloofde land

En een minder waardig leven kon niet worden toegelaten

Ik spuug winterlucht uit als gras

Bovenaan mijn quickdraw gemaakt voor nieuwsitems

De bus arriveert die ik net als iedereen neem

Ik zou graag geld willen hebben zoals zoveel mensen

Ik wil…

ik wil naar huis

Laat me gewoon naar huis gaan

ga gewoon naar huis

Laat me, ga gewoon naar huis

Laat me gewoon naar huis gaan

Ik wil gewoon naar huis gaan

Laat me gewoon naar huis gaan

Laat me, ga gewoon naar huis

Laat me gewoon naar huis gaan

Onze gezichten zijn allemaal verschillend en allemaal anoniem

Het is echter dezelfde melancholie die we afwijzen

Allemaal, in de schaduw van onze dagelijkse beslommeringen

Waarschijnlijk allemaal minder dicht bij alles dan niets

Mijn moeder zou haar schouders ophalen en me vertellen

"Zo is het.

Wat wil je?

is het niet hier dat we onze stappen hebben gezet?”

Een oude dame "Mevrouw, wilt u gaan zitten?"

Ze grijpt hard naar haar tas en doet alsof ze me niet ziet

Mijn onverschilligheid, haar angst, gebaseerd op dezelfde conditionering

Want zo leven we al zo lang

We ontmoeten elkaar, we kijken naar elkaar op, het is zeldzaam dat we uitwisselen

Dit soort situaties doen je er soms aan denken

Maar dat is in het beste geval, in het slechtste geval raken we in de war

Tegenover elkaar in deze wereld zijn we bang

Velen dromen ervan rijk en beroemd te zijn

Alsof verder alles begrafenis was

ik wil naar huis

Laat me gewoon naar huis gaan

ga gewoon naar huis

Laat me, ga gewoon naar huis

Laat me gewoon naar huis gaan

Ik wil gewoon naar huis gaan

Laat me gewoon naar huis gaan

Ik wil gewoon naar huis gaan

Laat me gewoon naar huis gaan

En als ik naar beneden wil gaan de controllers omhoog

Zodra ze me zien, houden ze vol alsof ik vals speel, ze hebben het mis

Ik pak mijn kaartje, ik gooi naar ze

En ik begraaf mijn hoofd, in mijn jas, laat me gaan, ik loop alleen

Stadslichten als ze 's winters aan gaan

Het is zo leuk, ik ga vooruit, maar ik droom van achteruit

Aan het einde van mijn linkerarm zit mijn sporttas

Moet zeggen dat ik gedwongen was toen ik buiten was

In de tas wat schone kleren en wat prullaria

Het soort dingen dat hier niets waard is, daar goud

Ik zou kunnen wegrennen, rennen en dan verdwijnen

Na zeker een bericht van zoektocht naar de tranen van mijn moeder

Dus het is nutteloos, daar had ik aan moeten denken voordat ik een schurk was

Ik ben er bijna, verdrietig, ik zie thuis al van ver

Voor de immense eindeloze deuren van de gevangenis

Welkom in de afgrond van ons lot

ik wil naar huis

Laat me gewoon naar huis gaan

ga gewoon naar huis

Ik wil gewoon, gewoon, gewoon naar huis gaan

Laat me gewoon naar huis gaan

Ik wil gewoon, gewoon, gewoon naar huis gaan

Laat me gewoon naar huis gaan

Ik wil gewoon, gewoon, gewoon naar huis gaan

Laat me gewoon naar huis gaan

Ik wil gewoon, gewoon, gewoon naar huis gaan

Laat me gewoon naar huis gaan

Ik wil gewoon, gewoon, gewoon naar huis gaan

Laat me gewoon naar huis gaan

Ik wil gewoon, gewoon, gewoon naar huis gaan

Laat me alsjeblieft naar huis gaan