Château rouge - Abd Al Malik

Ca faisait presque une demi-heure qu’il était seul maintenant

Ses potes étaient rentrés chez eux et lui était resté assis sur ce banc

Il fumait sa dernière cigarette et le soleil s'était couché depuis longtemps

Il salua au loin un mec qu’il ne connaissait pas vraiment

Et se demanda ou est-ce que ce type pouvait bien aller si tard

Lui-même s'était levé tôt, vers 14 heures

Et au PMU avait joué au billard

Avec des gars qu'étaient plus jeunes que lui de plusieurs années

Comme il fut une gloire il n’y a pas si longtemps

Nombreux tiraient encore une certaine fierté d'être vus à ses côtés

Ce qu’il avait bu et fumé entre 15 heures et 18 heures aurait mis K.

O n’importe qui

Mais lui était toujours frais et pimpant

Question d’habitude et peut-être de génération

C’est ce qu’il s’est dit en tout cas quand deux gamins de sa bande improvisée

Vomirent presque simultanément juste en-dessous de la télé que personne ne

regardait

Il quitta le PMU, seul, et s’abrita bientôt sous un abri-bus

Parce qu’il se mit à pleuvoir pendant qu’il marchait, en plus

Septième étage de la tour en forme de demi-lune

Appartement de gauche en face du vieux vide-ordure

Un vieux couple d’origine malgache regarde les infos sur le câble

Côte à côte, enfoncé dans un épais canapé beige

Leurs fils cadet maintenant en prison leur avait offert ce téléviseur volé

Ce qui les rendait à leur insu coupables de recel

Le voisin célibataire et efféminé de l'étage du dessous

Donnait régulièrement des coups sur le mur de son salon, attenant à

l’appartement d'à côté

Parce qu’une furieuse rumba-rock congolaise depuis plusieurs minutes rugissait

Il (notre personnage principal) était revenu dans cette fête africaine dans sa

chambre d’enfant

Ses parents n’avaient pas demandé d’explications, il allait rester

temporairement

Il était allongé sur un lit étroit et regardait le plafond

Ses vêtements étaient encore un peu mouillés et lui cuvait difficilement

Il savait comment faire depuis longtemps pour ne penser à rien

Il se disait avec d’autres mots que philosopher

Donc avoir une réflexion morale dans ce monde, cela faisait plus de mal que de

bien

Alors il s’abstenait quant au cogito mais se pétait le crâne à l’artificiel

Et utilisait toujours la même recette: beuh, shit, whisky et/ou Heineken

Il se leva du lit, se jeta au sol et fit quelques pompes

IL s’essouffla vite mais avait donc la preuve de ne pas être dans une tombe

Il imputa cette croyance à l’oxygène qu’il respirait difficilement

Vu que ce réflexe était l’apanage des vivants

Il se réinstalla dans son lit et s’endormit sans remords et sans transition

Comme d’habitude il se réveilla quelques heures après, amer

Se rendant toujours compte en regardant autour que sa déchéance était réelle

Il n'était définitivement plus une star du rap

Plus une star tout court si l’on voulait être exact

Mais il était vivant et même s’il se tuait sciemment c'était devenu une

obsession

Ses souvenirs de gloire étaient momentanées

Comme d’habitude, lorsqu’il savait qu’il lui restait de quoi fumer

Il écouta autour de lui, la nuit était profonde

Il roula un joint et, dès la première bouffée, eut le même sourire que la

Joconde

Joint à la bouche, il enfila son blouson, ses vielles Nike Air Jordan

Ferma la porte de l’appartement et dévala d’abord les escaliers, puis la rue

Comme.

comme.

comme s’il était.

en cavale

Il avait couru jusque de l’autre côté du périphérique

Et s’arrêta brusquement plié en deux par l’anxiogène qui lui brûlait la poitrine

Il était à présent entre les numéros 42 et 54 de la rue de Clignancourt

A égale distance de la peur du lendemain et des cicatrices que laissent l’amour

Il ne savait pas qu’ici se dressa un jour un grand édifice de briques rouges

Au centre d’un grand et beau parc, qui n’existe plus, à la luxuriante verdure

Trônait il y a une paire de siècles et des poussières cette bâtisse couleur

pourpre

Comme un symbole pensé par l’homme de tout ce qui à la fois s’oppose et s'épouse

Lui, n’en avait rien à battre, vivait le temps et l’espace comme une injure

Jusque très récemment il s'était vécu un peu comme en Amérique

Mais à l'époque ou Malcolm Little était encore bien loin d'être Malcolm X

Il jouait en National mais c'était convaincu qu’il évoluait en première league

Parce que dire la vérité était à celui qui savait le mieux se mentir

Et puis

Les gens ne t’aiment pas c’est l’image qu’ils te renvoient

Tu finis par ne plus t’aimer toi-même

Et tu détestes même tous ceux qui ont un peu d’amour pour eux-mêmes

Donner existence aux fantasmes les plus dingues

Faire porter à nos colères adolescentes de drôles de fringues

Crier au complot parce qu’on n’achète plus nos complaintes

C’est l’incohérence qu’a finalement porté plainte

Et puis.

et puis

Des fois c’est de toutes petites choses qu’ont vraiment de l’importance

Y-a juste à se souvenir de la simplicité de notre enfance

Se voir dans une glace dans le HLM de ses parents

Et se rendre compte qu’on est vieux

Quand un type qu’a pourtant une barbe nous appelle Monsieur

Se noyer dans l’envie et crier «c'est injuste» comme «au secours»

Regarder aux alentours et se demander qui pourrait sauver l’Amour

Faire de la musique pour préserver ses rêves

Mais que faire quand tous nos rêves ont fini par se taire

Se souvenir d ses vies antérieures en s’imaginant notre futur

Confondre la normalité avec la pire des injures

Se.

se rendre compte qu’on apprend toujours trop peu de l’Histoire

Le coeur affamé vidé d’un trop plein de désespoir

Et puis

Les gens ne t’aiment pas tu finis par ne plus t’aimer toi-même

Et tu détestes mêmes ceux qu’ont un peu d’amour pour eux-mêmes

Soudain il reprit sa course sans pourquoi, sans direction

Courir plus vite que la vie, quitte à en perdre la raison…

Ca faisait presque une demi-heure qu’il était seul maintenant

Ses potes étaient rentrés chez eux et lui était resté assis sur ce banc

Il fumait sa dernière cigarette et le soleil s'était couché depuis longtemps

Il salua au loin un mec qu’il ne connaissait pas vraiment

Et se demanda ou est-ce que ce type pouvait bien aller si tard

Lui-même s'était levé tôt, vers 14 heures

Et au PMU avait joué au billard

Avec des gars qu'étaient plus jeunes que lui de plusieurs années

Comme il fut une gloire il n’y a pas si longtemps

Nombreux tiraient encore une certaine fierté d'être vus à ses côtés

Ce qu’il avait bu et fumé entre 15 heures et 18 heures aurait mis K.

O n’importe qui

Mais lui était toujours frais et pimpant

Question d’habitude et peut-être de génération

C’est ce qu’il s’est dit en tout cas quand deux gamins de sa bande improvisée

Vomirent presque simultanément juste en-dessous de la télé que personne ne

regardait

Il quitta le PMU, seul, et s’abrita bientôt sous un abri-bus

Parce qu’il se mit à pleuvoir pendant qu’il marchait, en plus

Vous savez, je m’attends chaque jour à partir

Mais je ne m’attendais pas ce soir-là à mourir

Contrairement à ce que l’on dit, ce ne sont pas des images mais des mots qui

ont défilés dans ma tête au moment de ma mort

Je partais, mais je n'étais pas triste, d’ailleurs je ne comprenais déjà plus

ce mot.

Personne.

oui personne n’allait me manquer.

Il y a une évidence dans la

mort comme lorsqu’on vient au monde, je suppose.

C’est juste qu’a présent

c'était fini, bel et bien fini, il n’y avait rien de poignant là-dedans.

Et puis ma famille.

oui, ma famille et puis tout ceux que j’appelais amis,

et puis ceux que j’avais croisé et ceux que je ne connaissais pas.

et puis les gens autour de moi.

ah oui, il n’y a plus personne!

Ce n’est même

pas douloureux, je ne les vois déjà plus, je ne vois déjà plus.

Je tourne la

page, mon coeur est un château, une citadelle imprenable, je.

je tourne la page,

mon coeur est un château, une citadelle, une citadelle, une citadelle

imprenable

Paroles rédigées et annotées par la communauté française de Rap Genius

Hij is nu al bijna een half uur alleen

Zijn homies gingen naar huis en hij zat op die bank

Hij rookte zijn laatste sigaret en de zon was al lang onder

Hij wuifde weg naar een man die hij niet echt kende

En vroeg zich af waar deze man zo laat heen kon gaan

Zelf stond hij vroeg op, rond 14.00 uur.

En bij PMU had biljart gespeeld

Met jongens die jaren jonger waren dan hij

Alsof er nog niet zo lang geleden een glorie was

Velen waren er nog steeds trots op aan zijn zijde gezien te worden.

Wat hij tussen 15.00 en 18.00 uur dronk en rookte, zou K.

O iemand

Maar hij was altijd fris en dapper

Kwestie van gewoonte en misschien van generatie

Dat dacht hij sowieso toen twee kinderen van zijn geïmproviseerde bende

Bijna gelijktijdig overgegeven net onder de tv dat niemand

was aan het kijken

Hij verliet de PMU, alleen, en zocht al snel onderdak onder een bushokje

Omdat het begon te regenen terwijl hij liep, plus

Zevende verdieping van de halvemaanvormige toren

Links appartement tegenover de oude vuilstortkoker

Een oud Malagassisch stel kijkt naar het kabelnieuws

Zij aan zij, verzonken in een dikke beige bank

Hun jongste zoon die nu in de gevangenis zit, heeft ze deze gestolen tv gegeven

Waardoor ze onbewust schuldig waren aan het ontvangen van

De ongetrouwde sissy buurman beneden

Regelmatig tegen de muur van zijn aangrenzende woonkamer gebonsd

het appartement naast de deur

Omdat een woedende Congolese rumba-rock al enkele minuten brulde

Hij (onze hoofdpersoon) was teruggekeerd naar dit Afrikaanse feest in zijn

kinderkamer

Zijn ouders vroegen niet om uitleg, hij zou blijven

tijdelijk

Hij lag op een smal bed en staarde naar het plafond

Zijn kleren waren nog een beetje nat en hij sliep hard

Hij wist lange tijd hoe hij moest doen om nergens aan te denken

Hij zei tegen zichzelf met andere woorden dan te filosoferen

Dus om een ​​morele reflectie in deze wereld te hebben, deed het meer kwaad dan goed.

goed

Dus onthield hij zich van het cogito, maar brak zijn hoofd bij het kunstmatige

En altijd hetzelfde recept gebruikt: wiet, stront, whisky en/of Heineken

Hij stond op van het bed, wierp zich op de grond en deed wat push-ups

Hij was snel buiten adem maar had daardoor het bewijs dat hij niet in een graf lag

Hij schreef dit geloof toe aan de zuurstof die hij moeilijk ademde.

Aangezien deze reflex het voorrecht was van de levenden

Hij nestelde zich weer in zijn bed en viel zonder wroeging en zonder overgang in slaap.

Zoals gewoonlijk werd hij een paar uur later wakker, bitter

Door om zich heen te kijken, realiseerde hij zich nog steeds dat zijn ondergang echt was

Hij was beslist geen rapster meer.

Niet langer een ster als we precies wilden zijn

Maar hij leefde nog en zelfs als hij bewust zelfmoord pleegde, werd het een...

obsessie

Zijn herinneringen aan roem waren kortstondig

Zoals gewoonlijk, toen hij wist dat hij genoeg had om te roken

Hij luisterde om zich heen, de nacht was diep

Hij rolde een joint en had vanaf het eerste trekje dezelfde glimlach als de...

Mona Lisa

Verzegeld aan de mond, trok hij zijn jas aan, zijn oude Nike Air Jordans

Deed de deur van het appartement dicht en rende eerst de trap af en toen de straat af.

Net zo.

net zo.

alsof hij was.

op de vlucht

Hij was naar de andere kant van de ringweg gerend

En stopte abrupt dubbel gebogen door de angst die zijn borst verbrandde

Hij was nu tussen de nummers 42 en 54 rue de Clignancourt

Gelijke afstand van de angst voor morgen en de littekens die liefde achterlaat

Hij wist niet dat hier ooit een groot gebouw van rode bakstenen stond

Midden in een groot en mooi park, dat niet meer bestaat, met weelderig groen

Troon een paar eeuwen geleden en stof dit gekleurde gebouw af

Purper

Als een door de mens bedacht symbool van alles wat zowel tegengesteld is als trouwt

Hij, het kon hem geen reet schelen, leefde tijd en ruimte als een vloek

Tot voor kort had hij een beetje geleefd zoals in Amerika

Maar toen Malcolm Little nog lang niet Malcolm X was

Hij speelde in Nationaal maar was ervan overtuigd dat hij in de eredivisie speelde

Omdat het vertellen van de waarheid toebehoorde aan degene die het beste tegen zichzelf wist te liegen

En dan

Mensen mogen je niet, dat is de afbeelding die ze naar je terugsturen

Je houdt uiteindelijk niet meer van jezelf

En je haat zelfs iedereen die een beetje liefde voor zichzelf heeft

De gekste fantasieën tot leven brengen

Laat onze tienerwoede grappige kleding dragen

Schreeuw samenzwering omdat we onze klachten niet langer kopen

Het is de inconsistentie die uiteindelijk klaagde

En dan.

en dan

Soms zijn het de kleine dingen die er echt toe doen

Er is gewoon om de eenvoud van onze kindertijd te onthouden

Zie jezelf in een spiegel in het goedkope huis van je ouders

En besef dat we oud zijn

Wanneer een man met een baard ons meneer noemt

Verdrinken in afgunst en schreeuwen "het is oneerlijk" zoals "help"

Kijk om je heen en vraag je af wie Love kan redden

Maak muziek om je dromen te behouden

Maar wat te doen als al onze dromen eindelijk stil zijn gevallen?

Vorige levens herinneren door ons onze toekomst voor te stellen

Normaliteit verwarren met de ergste belediging

zie.

beseffen dat we altijd te weinig leren van de geschiedenis

Het hongerige hart ontdaan van te veel wanhoop

En dan

Mensen vinden je niet leuk, uiteindelijk vind je jezelf niet meer leuk

En je haat zelfs degenen die een beetje liefde voor zichzelf hebben

Plotseling hervatte hij zijn koers zonder waarom, zonder richting

Ren sneller dan het leven, zelfs als dat betekent dat je gek wordt...

Hij is nu al bijna een half uur alleen

Zijn homies gingen naar huis en hij zat op die bank

Hij rookte zijn laatste sigaret en de zon was al lang onder

Hij wuifde weg naar een man die hij niet echt kende

En vroeg zich af waar deze man zo laat heen kon gaan

Zelf stond hij vroeg op, rond 14.00 uur.

En bij PMU had biljart gespeeld

Met jongens die jaren jonger waren dan hij

Alsof er nog niet zo lang geleden een glorie was

Velen waren er nog steeds trots op aan zijn zijde gezien te worden.

Wat hij tussen 15.00 en 18.00 uur dronk en rookte, zou K.

O iemand

Maar hij was altijd fris en dapper

Kwestie van gewoonte en misschien van generatie

Dat dacht hij sowieso toen twee kinderen van zijn geïmproviseerde bende

Bijna gelijktijdig overgegeven net onder de tv dat niemand

was aan het kijken

Hij verliet de PMU, alleen, en zocht al snel onderdak onder een bushokje

Omdat het begon te regenen terwijl hij liep, plus

Weet je, ik verwacht elke dag te vertrekken

Maar ik had niet verwacht dat die nacht zou sterven

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zijn het geen beelden maar woorden die

flitste door mijn hoofd op het moment van mijn dood

Ik ging weg, maar ik was niet verdrietig, bovendien begreep ik het al niet

dit woord.

Niemand.

ja niemand zou me missen.

Er is bewijs in de

dood als wanneer iemand wordt geboren, denk ik.

Het is gewoon dat nu

het was voorbij, echt voorbij, er was niets aangrijpends aan.

En dan mijn familie.

ja, mijn familie en dan iedereen die ik vrienden noemde,

en dan degenen die ik had ontmoet en degenen die ik niet kende.

en dan de mensen om me heen.

oh ja, er is niemand meer!

Het is niet eens

niet pijnlijk, ik kan ze niet meer zien, ik kan niet meer zien.

ik draai de

page, mijn hart is een kasteel, een onneembare citadel, I.

Ik sla de pagina om,

mijn hart is een kasteel, een citadel, een citadel, een citadel

onneembaar

Teksten geschreven en geannoteerd door de Franse gemeenschap van Rap Genius