Был когда-то и день - Анатолий Полотно

Но накрыла все полярная ночь.

Долго черная тень

Надо мной висела — просто невмочь.

Все ж забрезжил рассвет,

Подбодрило солнышко лучиком.

От тоски и от бед

Ты беги себе назад — лучше там.

Припев:

Я дышу соленым воздухом морским, лечит простор морей.

Я бежал сюда от проклятой тоски сибирских лагерей.

Но тоска меня нагнала и опять, грызет еще сильней.

Ну, а мне-то больше некуда бежать по жизни-то своей.

Заблестела роса,

Чай остыл и больше нет сигарет.

Уж, рассвет, бирюза

Полуночнику тайком шлет привет.

А закроешь глаза —

Только прошлое таращится вслед,

Не прогонишь назад.

Ну, а будущего, кажется, нет.

Припев:

Я дышу соленым воздухом морским, лечит простор морей.

Я бежал сюда от проклятой тоски сибирских лагерей.

Но тоска меня нагнала и опять, грызет еще сильней.

Ну, а мне-то больше некуда бежать по жизни-то своей.

Был когда-то и день,

Но накрыла все полярная ночь.

Долго черная тень

Надо мной висела — просто невмочь.

Припев:

Я дышу соленым воздухом морским, лечит простор морей.

Я бежал сюда от проклятой тоски сибирских лагерей.

Но тоска меня нагнала и опять, грызет еще сильней.

Ну, а мне-то больше некуда бежать по жизни-то своей.

Maar de poolnacht bedekte alles.

Lange zwarte schaduw

Het hing boven me - gewoon ondraaglijk.

Toch brak de dageraad aan,

De zon vrolijkte op met een straal.

Van verlangen en van problemen

Je rent jezelf terug - het is daar beter.

Refrein:

Ik adem zilte zeelucht in, de uitgestrektheid van de zeeën geneest.

Ik ben hierheen gevlucht voor de vervloekte melancholie van de Siberische kampen.

Maar melancholie haalde me in en knaagt nog harder.

Nou, ik kan nergens anders heen in mijn leven.

De dauw heeft strepen

De thee is koud en er zijn geen sigaretten meer.

Al, dageraad, turkoois

Midnighter stuurt in het geheim groeten.

En sluit je ogen -

Alleen het verleden staart na

Je rijdt niet terug.

Nou, de toekomst lijkt niet te bestaan.

Refrein:

Ik adem zilte zeelucht in, de uitgestrektheid van de zeeën geneest.

Ik ben hierheen gevlucht voor de vervloekte melancholie van de Siberische kampen.

Maar melancholie haalde me in en knaagt nog harder.

Nou, ik kan nergens anders heen in mijn leven.

Er was een keer per dag

Maar de poolnacht bedekte alles.

Lange zwarte schaduw

Het hing boven me - gewoon ondraaglijk.

Refrein:

Ik adem zilte zeelucht in, de uitgestrektheid van de zeeën geneest.

Ik ben hierheen gevlucht voor de vervloekte melancholie van de Siberische kampen.

Maar melancholie haalde me in en knaagt nog harder.

Nou, ik kan nergens anders heen in mijn leven.