Hombre Preso Que Mira A Su Hijo - Pablo Milanés

Cuando era como vos me enseñaron los viejos

Y también las maestras bondadosas y miopes

Que libertad o muerte era una redundancia

A quién se le ocurría en un país

Donde los presidentes andaban sin capanga

Que la patria o la tumba era otro pleonasmo

Ya que la patria funcionaba bien;

En las canchas y en los pastoreos

Realmente, botija, no sabían un corno

Pobrecitos creían que «libertad»

Era tan sólo una palabra aguda

Que muerte, era tan sólo grave o llana

Que cárceles, por suerte una palabra esdrújula

Olvidaban poner el acento en el hombre

La culpa no era exactamente de ellos

Sino de otros más duros y siniestros

Y estos sí, como nos ensartaron

En la limpia república verbal y cómo idealizaron

La vidurria de vaca y estancieros

Y cómo nos vendieron un ejército

Que tomaba su mate en los cuarteles

Uno no siempre hace lo que quiere

Uno no siempre puede, por eso estoy aquí

Mirándote y echándote de menos

Por eso es que no puedo despeinarte el coco

Ni ayudarte con la tabla del nueve

Y acribillarte a pelotazos

Vos sabes bien que tuve que elegir

Otros juegos y que los jugué en serio

Y jugué, por ejemplo, a los ladrones

Y los ladrones eran policías

Y jugué, por ejemplo, a la escondida

Si te descubrían te mataban

Y jugué a la mancha y era de sangre

Botija, aunque tengas pocos años

Creo que hay que decirte la verdad

Para que no la olvides, por eso

No te oculto que me dieron picana

Que casi me revientan los riñones

Todas estas llagas, hinchazones y heridas

Que tus ojos redondos miran hipnotizados

Son durísimos golpes, son botas en la cara

Demasiado dolor para que te lo oculte

Demasiado suplicio para que se me borre

Pero también es bueno que conozcas

Que tu viejo calló o puteó como un loco

Que es una linda forma de callar

Que tu viejo olvidó todos los números

Por eso no podría ayudarte en las tablas

Y por lo tanto olvidé todos los teléfonos

Y las calles y el color de los ojos

Y los cabellos y las cicatrices

Y en qué esquina y en qué bar

Qué parada, qué casa

Y acordarme de ti

De tu carita me ayudaba a callar

Una cosa es morirse de dolor

Y otra cosa morirse de vergüenza

Por eso ahora, me podés preguntar

Y sobre todo puedo yo responder

Uno no siempre hace lo que quiere

Pero tiene el derecho

De no hacer lo que no quiere

Llora no más, botija

Son macanas que los hombres no lloran

Aquí lloramos todos

Gritamos, chillamos, moqueamos, berreamos

Maldecimos, porque es mejor llorar que traicionar

Porque es mejor llorar que traicionarse

Llorar, pero no olvidés

Toen ik net als jij was, leerden de oude me

En ook de aardige en kortzichtige leraren

Die vrijheid of dood was een redundantie

Wie had dat in een land gedacht

Waar de presidenten liepen zonder capanga

Dat het land of het graf een ander pleonasme was

Aangezien het land goed werkte;

Op de velden en in de weilanden

Echt, botija, ze wisten van niets

Arme dingen geloofden dat "vrijheid"

Het was maar een scherp woord

Wat een dood, het was alleen serieus of vlak

Wat gevangenissen, gelukkig een woord esdrújula

Ze vergaten het accent op de man te leggen

Het was niet bepaald hun schuld

Maar van anderen harder en sinister

En deze ja, zoals ze ons doorstoken

In de schone verbale republiek en hoe ze idealiseerden

De koeienstoofpot en boeren

En hoe ze ons een leger verkochten

Wie dronk zijn maat in de kazerne

Je doet niet altijd wat je wilt

Je kunt niet altijd, daarom ben ik hier

Ik kijk naar je en mis je

Daarom kan ik je haar niet in de war brengen

Noch helpen met de tafel van negen

En je doorzeven met ballen

Je weet heel goed dat ik moest kiezen

Andere spellen en dat ik ze serieus heb gespeeld

En ik speelde bijvoorbeeld de dieven

En de overvallers waren politieagenten

En ik speelde bijvoorbeeld verstoppertje

Als ze je ontdekten, hebben ze je vermoord

En ik speelde tikkertje en het was bloed

Botija, zelfs als je een paar jaar oud bent

Ik denk dat je de waarheid moet vertellen

Zodat je haar niet vergeet, daarom

Ik verberg niet voor je dat ze me een prik hebben gegeven

Dat mijn nieren bijna barsten

Al deze zweren, zwellingen en wonden

Dat je ronde ogen er gehypnotiseerd uitzien

Het zijn hele harde klappen, het zijn laarzen in het gezicht

Te veel pijn voor mij om voor jou te verbergen

Te veel beproeving om te wissen

Maar het is ook goed dat je het weet

Dat je vader zweeg of vervloekte als een gek

Wat een leuke manier om je mond te houden

Dat je vader alle cijfers is vergeten

Daarom kon ik je niet helpen op de tafels

En daarom ben ik alle telefoons vergeten

En de straten en de kleur van de ogen

En het haar en de littekens

En in welke hoek en in welke bar

Wat een stop, wat een huis

en denk aan jou

Je kleine gezicht hielp me om mijn mond te houden

Sterven van pijn is één ding

En nog iets om van schaamte te sterven

Dus nu kun je het mij vragen

En bovenal kan ik antwoorden

Je doet niet altijd wat je wilt

Maar je hebt het recht

Van niet doen wat je niet wilt

Huil niet meer, botija

Het zijn clubs waar mannen niet huilen

Hier huilen we allemaal

We schreeuwen, we schreeuwen, we snuiven, we brullen

We vloeken, want het is beter te huilen dan te verraden

Omdat het beter is om te huilen dan jezelf te verraden

Huil, maar vergeet niet