Es Rubia, El Cabello Suelto - Pablo Milanés

Es rubia, el cabello suelto

da más luz al ojo moro

voy desde entonces envuelto

en un torbellino de oro.

La abeja estival que zumba

más ágil por la flor nueva

no dice como antes, tumba

eva, dice todo es eva.

Bajo el oscuro, al temido

raudal de la catarata

y brilla el iris tendido

sobre las hojas de plata.

Miro señudo la agreste

pompa del monte irritado

y en el alma azul celeste

brota un jacinto rosado.

Voy por el bosque a paseo

a la laguna vecina

y entre las ramas la veo

y por el agua camina

la serpiente del jardín

silva, escube y se resbala

por su agujero

el clarín me tiende trinando el ala.

Arpa soy, salterio soy

donde vibra el universo

vengo del sol y al sol voy

soy el amor,

soy el verso.

Ze is blond, haar haar los

geeft meer licht aan het blauwe oog

Sindsdien ben ik ingepakt

in een wervelwind van goud.

De zoemende zomerbij

wendbaarder door de nieuwe bloem

zegt niet zoals voorheen, tomb

eva, zegt dat alles eva is.

Onder het donker, voor de gevreesde

stortvloed van de cataract

en de verlengde iris schijnt

op de zilveren bladeren.

Ik kijk naar het wild

pracht van de geïrriteerde berg

en in de hemelse blauwe ziel

een roze hyacint ontspruit.

Ik ga door het bos voor een wandeling

naar de naburige lagune

en tussen de takken zie ik haar

en hij loopt door het water

de tuinslang

fluit, luistert en slipt

voor zijn gat

de bugel heeft de neiging om zijn vleugel te trillen.

Harp ik ben, psalterium ik ben

waar het universum trilt

Ik kom van de zon en naar de zon ga ik

Ik ben liefde

Ik ben het vers.