Banquete De Tiranos - Pablo Milanés

Hay una raza vil de hombres tenaces

De sí propios inflados, y hechos todos

Todos, del pelo al pie, de garra y diente

Y hay otros, como flor, que al viento exhalan

En el amor del hombre su perfume

Como en el bosque hay tórtolas y fieras

Y plantas insectívoras y pura

Sensitiva y clavel en los jardines

De alma de hombres los unos se alimentan

Los otros su alma dan a que se nutran

Y perfumen su diente los glotones

Tal como el hierro frío en las entrañas

De la virgen que mata se calienta

A un banquete se sientan los tiranos

Pero cuando la mano ensangrentada

Hunden en el manjar, del mártir muerto

Surge una luz que les aterra, flores

Grandes como una cruz súbito surgen

Y huyen, rojo el hocico y pavoridos

A sus negras entrañas los tiranos

Los que se aman a sí, los que la augusta

Razón a su avaricia y gula ponen

Los que no ostentan en la frente honrada

Ese cinto de luz que en el yugo funde

Como el inmenso sol en ascuas quiebra

Los astros que a su seno se abalanzan

Los que no llevan del decoro humano

Ornado el sano pecho, los menores

Y los segundones de la vida, sólo

A su goce ruin y medro atentos

Y no al concierto universal

Danzas, comidas, músicas, harenes

Jamás la aprobación de un hombre honrado

Y si acaso sin sangre hacerse puede

Hágase… clávalos, clávalos

En el horcón más alto del camino

Por la mitad de la villana frente

A la grandiosa humanidad traidores

Como implacable obrero

Que a un féretro de bronce clavetea

Los que contigo

Se parten la nación a dentelladas

Er is een verachtelijk ras van vasthoudende mannen

Van zichzelf opgeblazen, en alles gemaakt

Iedereen, van haar tot voet, tand en klauw

En er zijn anderen, zoals een bloem, die uitademen naar de wind

In de liefde van de mens zijn parfum

Net als in het bos zijn er tortelduifjes en beesten

En insectenetende planten en pure

Gevoelig en anjer in de tuinen

Sommigen voeden zich met de ziel van mannen

De anderen geven hun ziel om gevoed te worden

En laat de veelvraten hun tanden parfumeren

Net als koud ijzer in het lef

Van de maagd die doodt is verhit

Tirannen zitten aan een banket

Maar wanneer de bebloede hand

Zinken in de delicatesse, van de dode martelaar

Er gaat een licht op dat hen angst aanjaagt, bloemen

Groot als een plotseling kruis ontstaat

En ze vluchten, rode snuit en doodsbang

Tot zijn zwarte ingewanden de tirannen

Degenen die van zichzelf houden, degenen die haar verheerlijken

Reden voor hun hebzucht en gulzigheid die ze zetten

Degenen die niet op het eervolle voorhoofd verschijnen

Die gordel van licht die smelt in het juk

Terwijl de immense zon op sintels doorbreekt

De sterren die naar haar boezem springen

Degenen die geen menselijk decorum dragen

Versierd de gezonde borst, de minderjarigen

En de seconden van het leven, alleen

Op uw gemene plezier en ik word attent

En niet naar het universele concert

Dansen, eten, muziek, harems

Nooit de goedkeuring van een eerlijk man

En voor het geval dat het zonder bloed kan

Laat het zijn... spijker ze, spijker ze

Op de hoogste hooivork op de weg

Voor de helft van het schurkenfront

Aan de grote verraders van de mensheid

Als een meedogenloze werker

Dat spijkert een bronzen kist vast

degenen die met jou zijn

Ze bijten de natie