Симфонии двора - Александр Новиков

В переулке, где зыркали фары,

Где косил жёлтый глаз светофор,

Я слонялся с горластой гитарой

И глядел в её окна, как вор.

С тихой грустью сиротской гармошки

Тёплый вечер был вторить готов,

Но старались одни только чёрные кошки

В ожидании драных котов.

Светлые, как с паперти, симфонии двора,

Мне их все по памяти проиграть пора.

А забор не забор без сирени,

Без стыдливо начертанных слов,

Я упал бы пред ним на колени,

Перелез, не жалея штанов.

К этой девушке глупой и славной

Я, объевшийся белены,

Да мешает моя окаянная слава,

Да костюмчик трёхзначной цены.

Светлые, как с паперти, симфонии двора,

Мне их все по памяти проиграть пора.

Будто в карты стою облапошен,

Нет забора, сирени, окна,

Только хлопает тополь в ладоши,

Да таращится молча луна.

Доминошной столешницы плаха

Отстучала костями по ним,

Но осталась одна полуночная птаха

И поёт нам понятно одним.

In de steeg, waar de koplampen fonkelden,

Waar het verkeerslicht het gele oog dichtkneep,

Ik bleef rondhangen met luide gitaar

En keek in haar ramen als een dief.

Met de stille droefheid van een weesharmonica

Warme avond was klaar om te echo

Maar alleen zwarte katten probeerden

Wachten op haveloze katten.

Helder, vanaf de veranda, symfonieën van de binnenplaats,

Het wordt tijd dat ik ze allemaal uit mijn hoofd speel.

En een hek is geen hek zonder seringen,

Zonder beschaamde woorden

Ik zou voor hem op mijn knieën vallen,

Hij klom eroverheen zonder zijn broek te sparen.

Aan dit stomme en glorieuze meisje

ik, die bilzekruid heb gegeten,

Ja, mijn vervloekte glorie komt tussenbeide,

Ja, een driecijferig pak.

Helder, vanaf de veranda, symfonieën van de binnenplaats,

Het wordt tijd dat ik ze allemaal uit mijn hoofd speel.

Alsof ik bedrogen ben met kaarten,

Geen hek, lila, raam,

Alleen de populier klapt in de handen,

Ja, de maan staart stil.

Dominosh tafelblad hakblok

Tikte botten op hen,

Maar er blijft één nachtvogel over

En zingt voor ons begrijpelijk alleen.