Давайте прощаться, друзья - Юрий Визбор

Давайте прощаться, друзья…

Немного устала гитара,

Ее благородная тара

Полна нашей болью до дна.

За все расплатившись сполна,

Расходимся мы понемногу,

И дальняя наша дорога

Уже за спиною видна, уже за спиною видна.

Давайте прощаться, друзья…

Кто знает — представится ль случай,

Чтоб без суеты неминучей

В глаза поглядеть не скользя?

Такая уж даль позвала,

Где истина неугасима,

А фальш уже невыносима,

Такая уж песня пришла…

Давайте прощаться, друзья,

Чтоб к этому не возвращаться,

Зовут нас к себе домочадцы,

Чтоб вновь собралась вся семья,

Но, даже дожив до седин,

Мы гоним с усмешкою осень:

«Мадам, мне всего сорок восемь,

А вам — уже двадцать один…»

Давайте прощаться, друзья…

29−30 мая 1980

Laten we afscheid nemen vrienden...

Een beetje vermoeide gitaar

Haar nobele container

Vol van onze pijn tot op de bodem.

Na alles volledig te hebben betaald,

We gaan beetje bij beetje weg,

En onze lange weg

Al achter de rug is zichtbaar, al achter de rug is zichtbaar.

Laten we afscheid nemen vrienden...

Wie weet - als er een kans is,

Zodat zonder poespas onvermijdelijk is

In de ogen kijken zonder uit te glijden?

Zo'n afstand genaamd

Waar de waarheid onuitblusbaar is

En de leugen is al ondraaglijk,

Zo'n liedje kwam...

Laten we afscheid nemen vrienden

Om hier niet op terug te komen,

Huishoudens bellen ons,

Zodat de hele familie weer samenkomt,

Maar zelfs na grijs haar te hebben gehad,

We rijden de herfst met een glimlach:

"Mevrouw, ik ben pas achtenveertig,

En je bent al eenentwintig..."

Laten we afscheid nemen vrienden...

29-30 mei 1980