Блудный сын - Олег Скобля

По небу летят журавли

И плачут в дали голубой…

Вы ищете гнёзда свои,

И я возвращаюсь домой.

Когда писались стихи,

Я Богу хвалу воссылал,

Одолевали грехи —

Я плакал и горевал.

Я поднял и выронил крест,

И был суетой гоним,

Но к Богу из дальних мест

Вернулся, как блудный сын.

И Он улыбнулся мне,

И я был этому рад,

И слышал, как в стороне

Меня осуждает брат.

Я молча к нему подошёл

И долго смотрел в глаза.

Сочувствия не нашёл,

И тихо ему сказал:

«Я знаю, я виноват

Пред Богом и перед людьми,

Но ты — ты же мой брат!

Ты хоть меня не кляни».

По небу проносится клин,

И птицы зовут за собой.

Для Бога я все-таки сын…

Для братьев по вере — изгой.

И где-то на облаках,

Где Ангелы Богу поют,

Хотя бы в счастливых снах

Найду для себя приют…

Kranen vliegen door de lucht

En ze huilen in het blauw...

Je bent op zoek naar je nesten,

En ik ga terug naar huis.

Toen poëzie werd geschreven

Ik zond lof aan God,

Overwon zonden -

Ik huilde en treurde.

Ik pakte het kruis op en liet het vallen,

En ik werd gedreven door ijdelheid,

Maar tot God vanuit verre oorden

Hij keerde terug als de verloren zoon.

En Hij lachte naar mij,

En ik was er blij mee

En ik hoorde hoe terzijde

Mijn broer veroordeelt me.

Ik benaderde hem stilletjes

En lang in de ogen gekeken.

Ik vond geen sympathie

En zei zachtjes tegen hem:

"Ik weet dat ik de schuldige ben

Voor God en voor mensen,

Maar jij bent mijn broer!

Vervloek me tenminste niet."

Een wig veegt door de lucht,

En de vogels roepen.

Voor God, ik ben nog steeds een zoon ...

Voor broeders in het geloof, een verschoppeling.

En ergens in de wolken

Waar engelen voor God zingen

Tenminste in gelukkige dromen

Een huis vinden...