Fantasmi di città - Enrico Ruggeri

Li si incrocia in un momento, poi non li si vede più

Un’occhiata a tradimento, un secondo a tu per tu

Assonnati o pensatori, non si sa

Condannati a dei grigiori senza età

Non ti chiedi dove stanno andando

Cosa stanno rincorrendo?

Come va, fantasmi di città?

Sono sempre frettolosi, non si fermeranno mai

Primi attori negli specchi, ma comparse nel via vai

E il pensiero corre con velocità

Ma il semaforo si è fatto rosso già

E la mano stringe il suo volante

È passato già il presente

Come va, fantasmi di città?

I fanali già si accendono, la strada si fa scura

E si corre verso casa con un senso di paura

Buonanotte, miei compagni di ansietà

E domani molto in fretta arriverà

Ed ognuno varca il suo portone

Un po' rifugio, un po' prigione

Come va, fantasmi di citta?

Ed ognuno varca il suo portone

Un po' rifugio, un po' prigione

Come và, fantasmi di città?

Je steekt ze zo over, dan zie je ze niet meer

Een verraderlijke blik, een tweede gezicht

Slaperig of denkers, niemand weet het

Veroordeeld tot tijdloze grijsheid

Je vraagt ​​je niet af waar ze heen gaan

Wat jagen ze na?

Hoe gaat het, stadsgeesten?

Ze hebben altijd haast, ze zullen nooit stoppen

Eerste acteurs in de spiegels, maar verschenen in het komen en gaan

En de gedachte loopt met snelheid

Maar het licht staat al op rood

En de hand grijpt het stuur vast

Het heden is al voorbij

Hoe gaat het, stadsgeesten?

De koplampen zijn al aan, de weg wordt donker

En we rennen naar huis met een gevoel van angst

Goede nacht, mijn metgezellen van angst

En morgen zal heel snel komen

En iedereen gaat door zijn deur

Een klein toevluchtsoord, een kleine gevangenis

Hoe gaat het, stadsgeesten?

En iedereen gaat door zijn deur

Een klein toevluchtsoord, een kleine gevangenis

Hoe gaat het, stadsgeesten?