Vivo da re - Enrico Ruggeri

Vivo da re,

non ho bisogno più di quello che facevi tu per me.

Mi alzo alle tre, mi guardo alla TV

e sono sempre su, senza te.

Sentiamoci ogni tanto, per ricordare noi,

i vecchi compagni di scuola

e i nostri vecchi eroi.

No, lo sai, sto da solo io.

Non crederai, ma sto da solo io.

Io, dischi e turnèes,

a casa quasi mai.

E tu non ti annoierai?

Dubito.

Voglia di te?

Mah, forse adesso si, vorrei averti qui subito.

Telefonami ancora, confessa che ti va;

qualcosa è rimastro nel tempo, non si cancellerà.

Scappo via, ogni giorno sai,

suono il mio rock senza fermarmi mai.

Certo, pensandoci bene qualcosa mi manca,

qualcuno che sfiori la mia faccia bianca.

Può darsi che senta il bisogno di chi

ha lasciato qualcosa di sé proprio qui.

Muoio da un po', non mi conosco più,

non mi capisco più.Come mai?

Stasera un’altra donna, a stento so chi è

però inconsciamente io spero che un po' assomigli a te.

Scappo via, ogni giorno sai,

suono il mio rock senza fermarmi mai.

Sono sicuro che dentro qualcosa ti manca;

di rose e di noia devi essere stanca.

Che strade percorri toccando il cuscino?

A volte, lo so, mi vorresi vicino,

morendo un po'

Ik leef als een koning,

Ik heb niet meer nodig wat je voor me deed.

Ik sta om drie uur op, ik kijk naar de tv

en ik ben altijd bezig, zonder jou.

Laten we af en toe praten, om ons te herinneren,

oude schoolvrienden

en onze oude helden.

Nee, weet je, ik ben alleen.

Je zult het niet geloven, maar ik ben alleen.

Ik, platen en turnèes,

bijna nooit thuis.

En verveel je je niet?

Ik betwijfel.

Ik wil jou?

Nou, misschien wil ik je nu meteen hier hebben.

Bel me nog een keer, beken dat je wilt;

iets is gebleven in de loop van de tijd, wordt het niet geannuleerd.

Ik ren weg, elke dag weet je,

Ik speel mijn rots zonder ooit te stoppen.

Natuurlijk, als ik erover nadenk, mis ik iets,

iemand die mijn witte gezicht aanraakt.

Misschien voelt hij de behoefte aan wie?

hij heeft hier iets van zichzelf achtergelaten.

Ik ben al een tijdje aan het sterven, ik ken mezelf niet meer

Ik begrijp mezelf niet meer.

Vanavond weer een vrouw, ik weet amper wie ze is

maar onbewust hoop ik dat het een beetje op jou lijkt.

Ik ren weg, elke dag weet je,

Ik speel mijn rots zonder ooit te stoppen.

Ik weet zeker dat je iets van binnen mist;

van rozen en verveling moet je moe zijn.

Welke wegen bewandel je door het kussen aan te raken?

Soms, ik weet het, wil je me dichtbij,

een beetje doodgaan