Гробы - Ночные грузчики

Не помню себя ребенком, пока не услышал стихи

И сразу за ними ломка о поисках светлой тоски

Найти свои первые строки, блуждая чужими дворами

Каналы, улицы, стройки, мне сладко и жутко шептали

Что должен забыть свой адрес, что должен забыть свое имя

Чтобы вырасти обезьяной, страдающей шизофренией

Разрушить привычный порядок, устроить бессмысленный бунт

Говорить лишь бросая перчатку, и что слова меня же убьют

Вся жизнь, как попытка сбежать за пределы личности

Высказать что-то между пьяным воем бомжа и вмещающим мудрость земли афоризмом

Я существо без возраста и пола, стою у своей могильной плиты

Пытаясь вспомнить первое слово, чтобы опять этот путь пройти

Мое жилье, как прихожая

Время — застывший зной

Знакомы все лица прохожих

Для близких смутно чужой

Мое жилье, как прихожая

Время — застывший зной

Сбрасываю свою кожу

Грань между миром и мной

Я мечтал быть поэтом, и мне казалось им был,

Но стихи не с буквами клетки, а с кишками гробы

Однажды я проснулся на кладбище, где на каждом надгробии надпись

Так красиво и так страшно с именем моим рифмовалась

Я закричал: «Боже, разучи меня видеть как

Все вокруг на что-то похоже, на что-то будто бы намекает,

Но Бог смолчал, он не говорит с поэтом, он говорит поэтом

Теперь я ни жив, ни мертв, странный гибрид субъекта с объектом

Если женщина что-то между ангелом и чертом,

А мужчина между зверем и богом

То поэт между мужчиной и женщиной что-то,

А потому обречен быть одиноким

Так что сделайте мне одолжение, не называйте ни мужчиной, ни женщиной

Я небо трахаю чернильным стержнем, и стихами от него беременею

Все жёны мои — вдовы

Все дети мои — сироты

Близкие мои, кто вы?

Сердце мое, чье ты?

Все жёны мои — вдовы

Все дети мои — сироты

Строки мои, от кого вы?

Совесть моя, о чем ты?

Ik herinner me mezelf niet als een kind totdat ik poëzie hoorde

En meteen daarna een uiteenzetting over de zoektocht naar lichtverlangen

Vind je eerste regels, dwalend door de tuinen van andere mensen

Grachten, straten, bouwplaatsen, ze fluisterden me lief en vreselijk toe

Dat ik mijn adres moet vergeten, dat ik mijn naam moet vergeten

Opgroeien tot een schizofrene aap

Vernietig de gebruikelijke volgorde, regel een zinloze rel

Om alleen te spreken terwijl ik de handschoen naar beneden gooi, en dat de woorden me zullen doden

Al het leven is als een poging om voorbij de persoonlijkheid te ontsnappen

Om iets uit te drukken tussen het dronken gehuil van een zwerver en een aforisme dat de wijsheid van de aarde bevat

Ik ben een wezen zonder leeftijd en geslacht, staande bij mijn grafsteen

Ik probeer het eerste woord te onthouden om weer deze kant op te gaan

Mijn huis is als een gang

Tijd is bevroren warmte

Alle gezichten van voorbijgangers zijn bekend

Voor dierbaren vaag buitenaards

Mijn huis is als een gang

Tijd is bevroren warmte

Mijn huid afwerpen

De grens tussen de wereld en mij

Ik droomde ervan een dichter te zijn, en het leek me dat ik was,

Maar de gedichten zijn niet met de letters van de kooi, maar met de ingewanden van de kist

Op een dag werd ik wakker op een begraafplaats, waar op elke grafsteen een inscriptie staat

Zo mooi en zo eng rijmde op mijn naam

Ik schreeuwde: "God, leer me om te zien hoe"

Alles rondom lijkt op iets, lijkt ergens op te wijzen,

Maar God zweeg, hij spreekt niet met een dichter, hij spreekt met een dichter

Nu ben ik noch levend noch dood, een vreemde hybride van subject en object

Als een vrouw iets is tussen een engel en een duivel,

En een man is tussen het beest en God

Die dichter tussen een man en een vrouw is iets,

En daarom gedoemd om eenzaam te zijn

Dus doe me een plezier, noem me geen man of vrouw

Ik neuk de lucht met een inktstaaf, en ik word zwanger van verzen ervan

Al mijn vrouwen zijn weduwen

Al mijn kinderen zijn wezen

Mijn geliefden, wie zijn jullie?

Mijn hart, van wie ben jij?

Al mijn vrouwen zijn weduwen

Al mijn kinderen zijn wezen

Mijn regels, van wie kom jij?

Mijn geweten, waar heb je het over?