Общага - Ночные грузчики

Нестерпимо хотелось научиться писать, сниматься в кино покорять баб,

найти великих друзей, делать музыку

Моторика ежедневных действий пытается его украсть, но я все еще такой же,

и это время опять воскреснет

Когда я сотру пыль прожитых лет, открою тетрадь, напишу о нем коротенький

рассказ или песню

Мое стареющее тело — это тюрьма, это режим, но внутри я мечтаю, плыву против

мелкого хастла

Перелез через хребет, позади большая часть жизни, но она лишь предбанник

чего-то страшного и прекрасного

Жизнь хочет моей смерти, и я иду навстречу, наматывая на вилку впечатления,

как спагетти

Фрагменты прошлого сохранить в зыбкой вечности, открыть окно и снова себе юному

передать эстафету

Жизнь хочет моей смерти, я иду ей навстречу, наматываю на вилку впечатлений

спагетти

Фрагменты прошлого сохранить в зыбкой вечности, пока не окажется что ни сейчас,

ни тогда меня не было

Каждый живет в своем мире, и мы как в общаге

Встречаемся в коридорах, здороваемся и прощаемся

Кокетничаем на ходу, делаем поспешные выводы

Трахаемся порой в лифтах, но наши комнаты всегда заперты

Ты никогда не узнаешь, что там, за фасадом лица

В окнах глаз увидишь разве что тень жильца,

А есть ли там кто-то еще кроме тени, не знаю

У меня не все дома, да и сам я в нем не хозяин

Раньше хотел от людей сбежать, но к тридцати вроде принял их

И теперь больше хочется от себя спастись

Спрятаться в подушку, в бутылку, в женщину в бога

Я прожил полжизни, но так и не понял что значит быть собой

Жизнь хочет моей смерти, но я живу ей назло

Стираю личность, как с зеркала краску, за слоем слой

Просто хочу отражать, ничего не изображая

Меня не станет опять, когда вы уйдете из зала

Жизнь хочет моей смерти, но я живу ей назло

Стираю личность, как с зеркала краску, за слоем слой

Просто хочу отражать, ничего не изображая

И меня не станет опять, когда вы уйдете из зала

Ondraaglijk wilde ik leren schrijven, acteren in films, vrouwen veroveren,

vind goede vrienden, maak muziek

Motiliteit van dagelijkse activiteiten probeert het te stelen, maar ik ben nog steeds hetzelfde

en deze tijd zal weer opstaan

Als ik het stof van de afgelopen jaren van me afveeg, open dan mijn notitieboekje en schrijf er een kort stukje over

verhaal of lied

Mijn ouder wordende lichaam is een gevangenis, het is een regime, maar van binnen droom ik, ik zwem tegen

kleine drukte

Hij klom over de bergkam, het grootste deel van het leven ligt achter, maar het is maar een kleedkamer

iets verschrikkelijks en moois

Het leven wil mijn dood, en ik ga vooruit, kronkelende indrukken op een vork,

zoals spaghetti

Fragmenten uit het verleden om in de onvaste eeuwigheid te bewaren, het raam te openen en opnieuw voor je jonge zelf

het stokje doorgeven

Het leven wil mijn dood, ik ga het tegemoet, wind het op een vork van indrukken

spaghetti

Fragmenten uit het verleden om in wankele eeuwigheid te bewaren, totdat blijkt dat noch nu,

Ik was toen nog niet eens

Iedereen leeft in zijn eigen wereld, en we zijn als in een hostel

We ontmoeten elkaar in de gangen, zeggen hallo en tot ziens

We flirten onderweg, trekken overhaaste conclusies

Soms neuken we in liften, maar onze kamers zijn altijd op slot

Je zult nooit weten wat er achter de façade van het gezicht zit

In de ramen van de ogen zie je alleen de schaduw van de huurder,

Is er nog iemand anders dan de schaduw, ik weet het niet?

Ik heb niet alles in huis en ben er zelf ook niet de eigenaar van

Vroeger wilde ik weglopen van mensen, maar op mijn dertigste accepteerde ik ze min of meer

En nu wil ik mezelf meer redden

Verstop je in een kussen, in een fles, in een vrouw, in God

Ik heb de helft van mijn leven geleefd, maar ik heb nooit begrepen wat het betekent om mezelf te zijn

Het leven wil mijn dood, maar ik leef om het te weerstaan

Ik wis persoonlijkheid, zoals verf van een spiegel, laag voor laag

Ik wil gewoon reflecteren zonder iets uit te beelden

Ik zal er niet meer zijn als je de zaal verlaat

Het leven wil mijn dood, maar ik leef om het te weerstaan

Ik wis persoonlijkheid, zoals verf van een spiegel, laag voor laag

Ik wil gewoon reflecteren zonder iets uit te beelden

En ik zal er niet meer zijn als je de zaal verlaat