Якоря не бросать - Юрий Визбор

Якоря не бросать!

-

Мы давно знаем старую заповедь,

Не бросать их у стенок,

Где эти сигналы горят.

Якоря не бросать!

Не читайте нам длинную проповедь:

Мы немножечко в курсе,

Где ставить теперь якоря.

Мы бросаем их в море,

В холодную льдистую воду,

Мы выходим в эфир

И среди этой всей кутерьмы

Нам пропишут синоптики,

Словно лекарство погоду,

А погоду на море,

Пожалуй что делаем мы.

Мы бросаем потом якоря

В полутемных квартирах,

Где за дверью растресканной

Тени соседей снуют,

Не галантной походкой —

Привыкли ходить по настилам,

Прогибаем паркет

Никуда не плывущих кают.

Словно малые дети,

Кричат по ночам пароходы,

Им по теплым заливам

Придется немало скучать

И волнуются чайки

От неудачной охоты

И всю ночь якоря

На шинели сурово молчат.

Но потом им блистать

Под тропическим солнцем и зноем,

На военных парадах,

На шумных морских вечерах,

Якоря не бросать —

Это дело довольно простое,

Ну, а что оставлять нам?

Об этом подумать пора.

Мы не бросим и осень,

Не бросим и топких, и снежных,

Голубых, нескончаемых,

Вечно любимых дорог.

На чугунных цепях

Опустили мы наши надежды

У глухих континентов

Еще не открытых тревог.

Laat geen ankers vallen!

-

We kennen het oude gebod al lang,

Gooi ze niet tegen de muren,

Waar zijn deze signalen?

Laat geen ankers vallen!

Geef ons geen lange preek:

We zijn ons een beetje bewust

Waar nu te ankeren.

We gooien ze in de zee

In koud ijskoud water

We gaan live

En tussen deze hele puinhoop

Voorspellers zullen ons schrijven

Als een remedie voor het weer

En het weer op zee

Misschien wat we doen.

We laten dan de ankers vallen

In halfdonkere appartementen,

Waar achter de gebarsten deur?

De schaduwen van de buren haasten zich

Geen dappere gang -

Gewend om op dekken te lopen,

Wij buigen het parket

Nergens drijvende hutten.

Als kleine kinderen

Stoomboten schreeuwen 's nachts,

Ze op warme baaien

Je zult je veel vervelen

En meeuwen maken zich zorgen

Van een mislukte jacht

En de hele nacht ankers

Op de overjas zijn ze streng stil.

Maar dan schitteren ze

Onder de tropische zon en hitte

Bij militaire parades,

Op luidruchtige zee-avonden,

Laat geen ankers vallen -

Dit ding is vrij eenvoudig

Nou, wat moeten we laten?

Het is tijd om hierover na te denken.

We zullen de herfst niet verlaten

We zullen niet zowel drassig als besneeuwd vertrekken,

Blauw, eindeloos

Eeuwig geliefde wegen.

Op gietijzeren kettingen

We verlaagden onze hoop

Op de dove continenten

Nog geen alarmen geopend.