Шхельда - Юрий Визбор

Кончилось лето жаркое, Шхельда белым-бела.

Осень, дождями шаркая, в гости ко мне пришла.

Снова туманы, вижу я, свесились с гор крутых,

Осень — девчонка рыжая, ясная, словно ты.

Что ты так смотришь пристально, толком я не пойму,

Мне, словно зимней пристани, маяться одному,

Тихие зори праздновать, молча грустить во тьме…

Наши дороги разные, и перекрестков нет.

Ты ведь большая умница, вытри с лица слезу.

Горы снегами пудрятся, вот и сидим внизу.

Снова дожди тоскливые, а наверху метет…

Песни, как версты, длинные, парень один поет.

De hete zomer is voorbij, de Shkhelda is wit en wit.

De herfst, schuifelend van de regen, kwam me bezoeken.

Weer hingen de nevels, zie ik, aan de steile bergen,

Autumn is een roodharig meisje, helder, net als jij.

Waarom kijk je zo aandachtig, ik begrijp het echt niet,

Ik, als een wintersteiger, zwoeg alleen,

Stille dageraad om te vieren, stilletjes rouw in de duisternis...

Onze wegen zijn anders en er zijn geen kruispunten.

Je bent een grote slimme meid, veeg een traan van je gezicht.

De bergen zijn bepoederd met sneeuw, dus we zitten beneden.

Opnieuw is de regen somber, en daarboven is het vegen...

Liedjes, zoals mijlen, lang, de man zingt alleen.