Та женщина была - Александр Новиков

Та женщина была отчаянно красива,

Убойна, как дикарская стрела,

И ни о чём большом особом не просила,

А просто захотела и была.

И на руке моей большой зелёный камень

Топорщился и зеленел вдвойне,

Я трогал эту женщину руками,

И ей любилось, впрочем, как и мне.

Та женщина была смешлива и насмешна,

Когда вокруг стреляли кошельки,

И дураки ей мир к ногам бросали спешно,

Богатые и злые дураки.

И камень на руке ехидно и лукаво

Мерцал, её глазам играя в тон,

Та женщина была красивая отрава,

Всем прочим оставаясь на «потом».

Та женщина была большим и сладким нервом,

Поклоны принимала за долги,

Я не последним был и далеко не первым,

Я был у ней за то, что был другим.

И камень талисман от ран и от болезней

Та женщина была ночной распутной песней

Без пенья, без мелодии, без слов.

Die vrouw was verschrikkelijk mooi

Moordenaar, als een wilde pijl,

En ze vroeg niet om iets groots,

Maar ze wilde en was gewoon.

En op mijn hand is een grote groene steen

Borstelig en dubbel groen,

Ik raakte deze vrouw aan met mijn handen,

En ze vond het geweldig, net als ik.

Die vrouw was grappig en grappig,

Toen portemonnees in het rond schoten

En dwazen wierpen haastig de wereld aan haar voeten,

Rijke en slechte dwazen.

En de steen op de hand sarcastisch en sluw

Het flikkerde en speelde op toon met haar ogen,

Die vrouw was een prachtig gif,

Aan alle anderen, blijf op "later".

Die vrouw was groot en lief zenuw

Ik nam bogen voor schulden,

Ik was niet de laatste en verre van de eerste,

Ik was bij haar omdat ze anders was.

En de steen is een talisman van wonden en ziekten

Die vrouw was een losbandig nachtlied

Geen zang, geen melodie, geen woorden.