The Hallowing Of Heirdom - Winterfylleth

Old are the woods

And the buds that do break

From the coarse brier’s boughs

When the fierce winds wake

Old are our ways

As the streams that still rise

Where the snow now sleeps cold

In the deep azure skies

So, who are we now

A horde of their ghosts?

Or oaks that were acorns

From the trees of their hopes?

Sing of such a history

Of come and of gone

If their means they were wise

In ourselves they live on

So, who are we now

A horde of their ghosts?

Or oaks that were acorns

From the trees of their hopes?

Oud zijn de bossen

En de knoppen die wel breken

Van de takken van de grove doorn

Als de felle wind wakker wordt

Oud zijn onze wegen

Als de streams die nog steeds stijgen

Waar de sneeuw nu koud slaapt

In de diepe azuurblauwe hemel

Dus, wie zijn we nu?

Een horde van hun geesten?

Of eiken die eikels waren

Van de bomen van hun hoop?

Zing van zo'n geschiedenis

Van komen en van weg

Als ze verstandig waren

In onszelf leven ze voort

Dus, wie zijn we nu?

Een horde van hun geesten?

Of eiken die eikels waren

Van de bomen van hun hoop?