A Hostile Fate (The Wayfarer Pt. 4) - Winterfylleth

But lo, the exile beseeches

He who art mournful of voice

The summer’s bright warden to sing

And so the harshness of frost dispel

Yet sorrows announce, bitter of heart

Eroding of life, a hostile fate

A spirit as the sea-flood, wide

A distant, pale sun fades for he

Fallen is now this spleandour all

Joys are broken, passed away

The weaker remain, hold in this world

Wax old and sere, age comes for him

Yet sorrows announce, bitter of heart

Eroding of life, a hostile fate

A spirit as the sea-flood, wide

A distant, pale sun fades for he

Those yearned for he grieves, long of day

And knows his friends of old, in earth decayed

The sons of noble ones

Are to the earth

The sons of noble ones

Are to the earth enshrined

May not his body then, when life erodes

Pain feel, nor withered hand move

Nor shall his mind race to the dawn

But may absolution come

Maar zie, de ballingschap smeekt

Hij die treurig van stem is

De heldere bewaker van de zomer om te zingen

En dus de hardheid van de vorst verdrijven

Toch kondigt verdriet aan, bitter van hart

Eroderen van het leven, een vijandig lot

Een geest als de zeevloed, wijd

Een verre, bleke zon vervaagt voor hem

Fallen is nu deze pracht allemaal

Vreugden zijn gebroken, overleden

De zwakkeren blijven, houd stand in deze wereld

Was oud en sereen, de leeftijd komt voor hem

Toch kondigt verdriet aan, bitter van hart

Eroderen van het leven, een vijandig lot

Een geest als de zeevloed, wijd

Een verre, bleke zon vervaagt voor hem

Degenen die ernaar verlangden, treurt, lang van de dag

En kent zijn vrienden van weleer, in de aarde vergaan

De zonen van de edelen

Zijn naar de aarde

De zonen van de edelen

Zijn naar de aarde verankerd

Moge zijn lichaam dan niet, wanneer het leven erodeert

Pijngevoel, noch verschrompelde handbeweging

Noch zal zijn geest naar de dageraad racen

Maar moge de absolutie komen